Στα μονοπάτια της ποίησης 8 ποιηματα
..κλείνω σε ένα άσπρο μπαλόνι τις σιωπές, τις σκέψεις μου και το αφήνω στον άνεμο για το μεγάλο ταξίδι
σιωπές ελεύθερες, σκέψεις αιρετικές
εκεί που η ύλη ανταμώνει τι ψυχή και γίνονται ένα
ταξίδι ζωής και αιωνιότητας..
~Μιχάλης Γεωργίου
... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
...Δείτε περισσότερα
«…Παράξενη,
αξέχαστη στιγμή: είχε ξεχάσει το εγώ της, είχε χάσει το εγώ της, και
είχε απελευθερωθεί από αυτό. Και εκεί υπήρχε η ευτυχία…»
~Μίλαν Κούντερα
"Η
θάλασσα...Είναι τόσο καλοβαλμένο το συναίσθημα μέσα στη λέξη. Η
θάλασσα....θάλασσα...Σφαλνώ τα μάτια μου και το λέω έτσι απανωτά με
πολλά "σσσ", το λέω σιγανά και τ' αφουγκράζομαι. Κι ακούγω τότες όλα τα
κύματά της τα καλοκαιρινά, που ξεσέρνουνται σουσουριστά στο στρωτό
αμμογιάλι και στα λιστρίδια. Αχεί και τραγουδά ακοίμητη μέσα στη λέξη.
Κι η λέξη είναι σαν το κοχύλι, που σαν βάλεις το αυτί σου στο άνοιγμά
του ακούς τις φωνές του πελάγου, που ναι για πάντα κλεισμένες μέσα στους
γύρους τους, να ρχονται απ' αλάργα σαν να μιλά η ψυχή της θάλασσας."
~Στράτης Μυριβήλης
Σκοτεινή θάλασσα της πόρτας μου αν σε ανοίξω μόνος μου θα πνιγώ.
~Γιάννης Τόλιας
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν, στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές.
~Έλενα Καραγιαννίδου
«…Φαντάσου
ότι έχεις ζήσει σ’ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθρέφτες. Θα το είχες
ονειρευτεί το πρόσωπό σου, θα το είχες φανταστεί σαν ένα είδος
εξωτερικής αντανάκλασης αυτού που θα υπήρχε μέσα σου. Κι έπειτα, υπόθεσε
ότι στα σαράντα σου χρόνια θα σου έτειναν έναν καθρέφτη. Φαντάσου τη
φρίκη σου. Θα είχες δει ένα τελείως ξένο πρόσωπο και θα είχες καταλάβει
καθαρά αυτό που αρνείσαι να παραδεχτείς: το πρόσωπό σου δεν είσαι εσύ…»
~Μίλαν Κούντερα
Ο άνθρωπος οφείλει να φυτέψει τουλάχιστον ένα δέντρο. Να γεννήσει τουλάχιστον ένα παιδί. Να γράψει τουλάχιστον ένα βιβλίο.
~Έλλη Αλεξίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου