ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ.

Όταν η ποίηση γίνεται ζωή...

23/1/2008 12:59 |

Με πόση λίγη αθανασία γράφεται ένα αθάνατο ποίημα. Τάδε έφη ο αγαπημένος μου ποιητής Τάσος Λειβαδίτης . Κι αλήθεια είναι όλοι είμαστε θνητοί μπροστά στην διάρκεια των γραπτών λόγων. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι μα και άλλοι πολιτισμοί εξίσου αξιόλογοι έγραφαν ακόμα και σε μαρμάρινες πλάκες , σε βράχους . Έργα που έμειναν αθάνατα μέσα στο χρόνο. Ομήρου Ιλιάδα  Οδύσσεια, Ξενοφώντας Θουκυδίδης  Αισχύλος Σοφοκλής Ευριπίδης εκατοντάδες χιλιάδες συγγραφείς και ποιητές μέσα στις χιλιετίες της ύπαρξης του ανθρώπου .Άλλοι λιγότερο γνωστοί κι άλλοι διάσημοι. Όλοι όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Με τον τρόπο τους ήταν λίγο πολύ ποιητές . Η ζωή τους ήταν πιο όμορφη και έκανε και των άλλων ανθρώπων τη ζωή πιο όμορφη.  Η τέχνη εξημερώνει τα ήθη και δυστυχώς στις μέρες μας τα ήθη περνούν κρίση. Η διαφθορά έχει φτάσει στο απώτερο σημείο της και καθώς φαίνεται γι αυτό λίγο πολύ είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Έχουμε πάψει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί το κράτος. Από την άλλη μεριά το κράτος δε σέβεται το πολίτη δημιουργώντας έτσι το φαύλο κύκλο της διαφθοράς.
Όσο κι αν γράφουν οι ποιητές οι άνθρωποι έχοντας αποστρέψει το βλέμμα τους από τη τέχνη, είτε αυτή λέγεται ποίηση, είτε ζωγραφική, είτε λογοτεχνία είτε οποιαδήποτε μορφή έχει , στέρησαν από τη ψυχή τους την ομορφιά.
Άσχημοι έχουμε γίνει όλοι μας εσωτερικά κι εξωτερικά κι αυτή η ασχήμια μας οδηγεί. Έχει γίνει δέρμα στο δέρμα μας και αρτηρία που κάνει το αίμα μας να κυκλοφορεί στις φλέβες μας. Εδώ ακριβώς σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε ο Τάσος Λειβαδίτης όταν έλεγε «μη κοιμάσαι είναι επικίνδυνο μη ξυπνάς υα μετανιώσεις»
Άλλοτε πάλι σκέφτομαι πως ίσως αν οι άνθρωποι διάβαζαν περισσότερο αν ασχολούνταν με τη τέχνη της ζωής τα πράγματα και οι κοινωνίες μας να ήταν διαφορετικές.
Πραγματικά κάτι τέτοιες μέρες δε ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο .

Ψάχνοντας βαθιά μέσα μου και σκαλίζοντας παλιά μου ποιήματα βρήκα ένα έχει ακριβώς αυτό που αισθάνομαι. Πόσο μόνοι είναι οι άνθρωποι κι ακόμα περισσότερο πόσο μόνοι αισθάνονται οι ποιητές όταν μιλούν για την αλήθεια . Σας το παραθέτω λοιπόν με την ευχή αλλά και με την ελπίδα να βάζουμε όλοι μας καθημερινά ένα λιθαράκι για να ομορφύνουμε τη ζωή μας γιατί όπως είπε και η καλή μου φίλη η Ελληνίδα , στης οποίας της πρόσκληση ανταποκρίνομαι σήμερα η ζωή είναι τέχνη και η τέχνη είναι ζωή.
Αν είσαι ποιητής τρελός
και μέσα στο όνειρο θέλεις μόνιμα να ζεις
αν τις νύχτες οι λέξεις
απ τα χείλη σου δραπετεύουν
σκύψε βαθιά μες τη ψυχή σου
εκεί θα βρεις τη δύναμη
που οδηγεί τα βήματα σου
δες μέσα στο όνειρο
κι άγγιξε την αλήθεια σου .
Ότι μέσα στη ψυχή σου κρύβεις
δώσε του τώρα εσύ  ζωή
και φώτισε το δρόμο σου ,
έννοιες και λέξεις μοναδικές θ' ανακαλύψεις
Κι αν είσαι άνθρωπος απλός
και θες το πόνο ή τη χαρά  να τραγουδήσεις
άκου το τραγούδι του αηδονιού.
Εκείνο τώρα οδηγεί τις νύχτες σου
και σκάβει τα όνειρά σου
νερό της γης να βρει ,
να πιεις να ξεδιψάσεις.
Μέσα στη τρέλα εσύ ω ποιητή
διαβαίνεις σε δρόμους σκοτεινούς
κι ήχους γεμίζεις τη κάμαρά σου
αφουγκράζεσαι τον αναστεναγμό του τοίχου
που μια νύχτα ακούμπησες απογοητευμένος
κι έκλαψες πάνω του για τα χαμένα όνειρά σου
Κι εσύ άνθρωπε κτήμα σου έκανες το καημό
και μ αυτόν τώρα  πορεύεσαι μονάχος
στους άδειους δρόμους της πόλης σου.
Τ'  αηδόνι σώπασε μες το κλουβί
άλλο δε μπορεί να κελαηδά φυλακισμένο
κι όταν συναντήσεις το τρελό το ποιητή
ζητάς από κείνον για σένα να κελαηδήσει
και για σένα μέσα στο κλουβί να μπει.
Σαν το τραγούδι του ηχήσει μες τη πόλη
άναρθρες κραυγές νομίζουν πως όλοι βγάζει
και σαν τρελός που είναι
σ'  άσυλο τον κλείνουν
και παύει πια να κελαηδεί
παύει πια να γράφει
για κείνα που μπόρεσε
και για κείνα που δε τόλμησε
για κείνα που ονειρεύτηκε
και για κείνα που αφόρισε
για κείνα που αγάπησε
και για κείνα που μίσησε
κι έτσι τρελός μέσα στη τρέλα του
την έμπνευση καλεί ,
χέρι βοηθείας να του δώσει,
μα μόνο με ζουρλομανδύα έρχονται
οι νοσοκόμοι και τον ντύνουν
κι ας φωνάζει αυτός με άναρθρες κραυγές
κι ας ικετεύει την αλήθεια πίσω να του δώσουν
ανίκανος πια τα χέρια του ν' απλώσει
έτσι δεμένος που 'ναι
έρχεται εκείνη ταπεινά και μπροστά του γονατίζει
αρχίζει τότε ο τρελός στίχους ν απαγγέλει
και μέσα στη τρέλα και στη απόγνωση
αλήθειες μεγάλες τους φωνάζει
και δεν αντέχουν οι άνθρωποι
την αλήθεια του ν' ακούνε
τον σκοτώσανε πια το τρελό το ποιητή
και τους στίχους του άλλο δε προφέρει
μα το αηδόνι, που στο κλουβί δε κελαηδά ,
τις νύχτες με τη γλυκιά φωνή του,
από κλαρί σε κλαρί
θα πεταρίζει
την ιστορία του τρελού του ποιητή
θα διαλαλεί
στη γη θα την φωνάξει
να μάθουν την αλήθεια οι άνθρωποι
κι αν ίσως οι άνθρωποι ξανατρομάξουν
και θελήσουν τ' αηδόνι να σκοτώσουν
εκείνο πρόθυμα τη θέση του τρελού του ποιητή
θα πάρει
γιατί η αλήθεια πάντα θα πονάει
και πάντα θα ακούγεται
κι αηδόνια πολλά ακόμα θα υπάρξουν
και πολλοί ακόμα ποιητές
ολόγυρα να τη φωνάξουν .