Στα μονοπάτια της ποίησης

Στα μονοπάτια της ποίησης

Άλλο ένα ποίημα αναγνώστριας της σελίδας που πλημμύρισε το μυαλό μου με εικόνες..Επιτρέψτε μου να το μοιραστώ μαζί σας..


"Η καρδιά του κόσμου χτυπάει δυνατά,
όταν τα φώτα σβήνουν στους δρόμους.

Όπως το φεγγάρι περιμένει τον ήλιο να δύσει πριν βγει,
έτσι κι αυτός ο αιώνιος παλμός ακούγεται τη νύχτα
μόνο για κείνους που ακουμπούν στα χέρια της πόλης..

Ψυχές που κρυώνουν, ανήμερα πάθη που δε θα κοπάσουν.
Πολύτιμα παιχνίδια που έπεσαν απ'τα χέρια παιδιών
και τώρα φοβούνται το σκοτάδι μ' άδεια αγκαλιά,
μπαλόνια που δεν κρατήθηκαν σφιχτά,
κι αφού αιωρήθηκαν για μέρες, έχασαν ύψος
και προσγειώθηκαν μπλεγμένα σ'ένα τυχαίο δέντρο.
Νερά να τρέχουν, νερά βροχής στην πόλη,
νερά της λάτρας της νοικοκυράς
που βιάστηκε να καθαρίσει - πριν κοιμηθεί -
τα αίματα απ' το πτώμα της μέρας που φεύγει.

Πού και πού κάποιο αυτοκίνητο μεταφέρει όσους ακόμα συναναστρέφονται τη ζωή
ή εκείνους που φλερτάρουν σταθερά με τον κίνδυνο της μοναξιάς..
..και κάποιοι ξένοι, ρομαντικοί μετανάστες λαθραίων ονείρων
που κρύβουν καλά απ' τους πεζούς ρεαλιστές.
Και σε κάθε άνοιγμα που οδηγεί σε αδιέξοδο
μια προειδοποιητική πινακίδα
με κυκλωμένα κόκκινα τα πρόσωπα που αγάπησα και διαγράφηκαν.

Ένας δρόμος που ματώνει σε μια πόλη που αντέχει.
Ας είναι έτσι λοιπόν. Μα τέρμα τ' αδιέξοδα.
Ας είναι δρόμος αυτός που περπατώ
κι ας είναι έτσι.."

~Έλενα Φαλίδα