.στο περβάζι της λησμονιάς...
12/7/2007 7:55 |
Θέλησα να φυτέψω δύο τριαντάφυλλα
στο μαρμάρινο περβάζι της λησμονιάς
Ένα λευκό κι ένα κόκκινο
Τα πότιζα, τους μιλούσα
Χώμα τους κουβαλούσα
στις φούχτες μου.
Την πρώτη μέρα μαράθηκε
το ρόδο το λευκό.
Έφταιγε η αλμύρα της θάλασσας
..ή των δακρύων μου...
Φύλακας στάθηκα για το δεύτερο
Παραμυθάκια του τραγουδούσα
και τρυφερά το χάιδευα
χωρίς να κοιμηθώ
Φοβόμουν
Και πέρασε ο καιρός
Κι αποκοιμήθηκα
Αποκαμωμένη
Σαν ξύπνησα ένα σμάρι
από γλάρους
πετούσαν πάνω από το κουφάρι του
ξεσκίζοντας τα πέταλά του.
&.
Πέρασαν χρόνια και καιροί
και το μονοπάτι μου
με έβγαλε στο ίδιο πάλι σημείο.
Στο μαρμάρινο περβάζι της λησμονιάς
ένα κατάμαυρο τριαντάφυλλο
ρίζες είχε απλώσει.
- Penthesileia -
*
Ισως ήταν που δεν σκέφτηκα
πως δεν φυτρώνουν τριαντάφυλλα
στο μάρμαρο..
Κρύο και ψυχρό και τούτο σαν
την μοίρα μου..
Η διαφορά μας μονάχα ήταν
το λευκό του σε σχέση με το μαύρο μου..
Ίσως πάλι οι ρίζες που απλώθηκαν
κομμάτι της ψυχής μου να ήταν..
Της άδειας μου ψυχής..
Εκείνης που λησμόνησε ο έρωτας
προσπαθώντας λίγο κόκκινο
να βρει για να ζήσει..
Μα τώρα που είπα "κόκκινο"
ίσως αν το ποτήσω τούτο δω
το μαύρο τριαντάφυλλο
με της καρδιάς μου το αίμα
ίσως χρώμα να πάρει πορφυρό..
Κι ίσως τότε πιο επικύνδινο να γίνει
απλώνοντας τις ρίζες του..
*
Μαρία Νικολάου
Ήταν εκείνο το μαρμάρινο ψυχρό περβάζι
που στεκόμουν ώρες και περίμενα
μάταια να έρθει το ανέφικτο
και τα παιδιά πετροβολούσαν
τις σκέψεις μου
και στο λιόγερμα τα μάτια πέρναν
κάτι από τη θλίψη του φεγγαριού
και τα χέρια απλώναν να πιάσουν τ' άστρα
να μοιράσουν τριγύρω την αστροφεγγιά
να φωτιστεί αυτή η κρύα γωνιά του .
Και ρόδα δε φύτρωσαν ποτέ
κι αρώματα δε σκόρπισαν
έμειναν τα μάτια ορφανά
ανήμπορα ν' αντικρύσουν το κενό
η θάλασσα αλμύρα έγινε
και πότισε το χώμα
κι εγώ ακουμπισμένη ακόμα
στο ψυχρό περβάζι
σκέφτομαι πως οι μνήμες
δε ξέρουν από οίκτο
δεν έχουν έλεος
κι ανεβαίνω με βήματα
αργά και ανισόρροπα
στο ικρίωμα που καρτερικά
με περιμένει...
Κλειώ Νικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου