Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι!!…. Ιουνίου 20, 2010

Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι!!….

Ιουνίου 20, 2010

….Επισήμως και πανηγυρικώς!!

Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή
καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει
Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον Εστί

_ _ _ _ X V I_ _ _ _

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ’ η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο παρακαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ’ όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου θα πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου – πριν συναχτούν πουλιά
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να ‘ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο Πρώτος

Και ολίγη γκρίνια, να παρασκευάσουμε σαλάτα
Αρχίζω ν’ αμφιβάλλω πολύ έντονα, τούτες τις τελευταίες μέρες, για το εάν έχουμε νοιώσει ακόμα κι εμείς, οι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι διαδικτυακοί φίλοι, τι σίδερο τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά χρειάζονται για να χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε. Θέλουμε να οικοδομήσουμε κάτι σπουδαίο, και το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι ένα απλό παιχνιδάκι – που μπορεί, ναι, στο χέρι μας είναι να γίνει παιχνιδάκι, μόνο που για να συμβεί αυτό, πρέπει εμείς να γίνουμε πρωτομάστορες, ενώ τώρα είμαστε κάτι ελάχιστα πιο πάνω από παραγιοί.
Ή, αν μου επιτρέπετε να το διατυπώσω ακόμα πιο σκληρά -δηλαδή, ακόμα πιο αληθινά-, αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να μας λιθοβολούν αυτοί που μας φωνάζουν αεροβάτες…
Είναι που βλέπω, βλέπετε, και κάτι πράματα αδιανόητα, που να μην πιστεύω στα μάτια μου, αφού είν’ ετούτα πράματα καμωμένα από εμάς τους ίδιους, που “ποιητές” δηλώνουμε -μάλιστα, “ποιητές της ζωής”, ενίοτε-, “νοήμονες τρελοί”, “πολιτισμένοι”, “αγωνιστές”, ακόμα και “Άνθρωποι”.
Είναι που βλέπω, βλέπετε, σε τίποτε εμείς να μη διαφέρουμε κατά βάθος απ’ τους χαλαστές – ενίοτε, μάλιστα, τους χαλαστές της ζωής, τους απροσμέτρητους παράφρονες που μόνον η στάχτη κι η πούλβερη ικανοποιεί, τους παχύδερμους ανάλγητους και τους ανθρωποφάγους, ακόμ’-ακόμα κι απ’ τους σκορπιούς και τις ύαινες…
Είναι που βλέπω, βλέπετε, ανθρώπους ώριμους -αλλά μόνο ως προς την ηλικία, δυστυχώς…- να μην τους καίγεται καρφάκι για τη ζημιά που ενδέχεται να προκαλέσουν σε πολύ νεώτερα από αυτούς άτομα με την -παντελώς αδικαιολόγητη- εξουσιαστική επιρροή που τους ασκούν, και το μόνο που τους ενδιαφέρει να είναι, μην τυχόν χάσουν -οποία βλακεία!…- την “αυλή” που έχουν καταφέρει να σχηματίσουν ολόγυρά τους, από την οποία πορίζονται δόξα -…βλακεία εις το τετράγωνον!!…- και πελατεία -…εις τον κύβον!!!…
Κι έτσι, καταλήγουμε να γίνουμε μία σαλάτα βλακείας! Ίσως η μεγαλύτερη σαλάτα βλακείας στον κόσμο!

Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι!
Αυτό ακριβώς κάνουν οι σοφές μέλισσες για να χτίζουν
τις εξαγωνικές κηρήθρες τους. Επίσης, το κάνουν όταν τα σμάρια τους εισέρχονται στη νέα μόνιμη κατοικία τους, αλλά και
για να ξαναμπούν στην κυψέλη τους, όταν καμμιά φορά συμβαίνει
να πέσουν ξαφνικά μπροστά της πολλές μέλισσες μαζί.

Εμείς οι “νοήμονες”, εμείς οι “εξελιγμένοι”, εμείς οι “πολιτισμένοι” κάνουμε το ακριβώς αντίθετο!…
Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων κατά τις οποίες κάποιος συνάνθρωπός μας θα επιχειρήσει να “αρπαχτεί” επάνω μας, στην προσπάθειά του να γλυτώσει από μια πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία ευρίσκεται, εμείς, για να τον… βοηθήσουμε, του δίνουμε μια περιποιημένη κλοτσιά.
Μάλιστα, έχουμε “εξελίξει” σε θαυμαστό σημείο αυτό το αγαπημένο μας άθλημα -σαν “εξελιγμένα” άτομα που είμαστε-, και δεν καθόμαστε να περιμένουμε πότε θα βρεθεί κανένας άτυχος ν’ αρπαχτεί από πάνω μας, ώστε να ρίξουμε την κλοτσιά και να την καταφχαριστηθούμε: βρίσκουμε μόνοι μας, πανεύκολα -και με το ατιμώρητο, βέβαια-, κάποιον που θεωρούμε κατάλληλο πετσί για να κλοτσήσουμε, και του την ανάβουμε! Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σιτίζουμε και το ερείπιο τύπου Ρικομέξ που σχεδόν όλοι μας ευλαβικά περιποιούμαστε εντός μας, γιγαντώνοντάς το και θάβοντας ολοένα και περισσότερο τους εαυτούς μας κάτω απ’ αυτό! Είναι ετούτη, ξέρετε, μία αρχαιόθεν δοκιμασμένη συνταγή, η οποία φέρνει πάντοτε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα!

Το ποιηματάκι που ακολουθεί, θα πρέπει να το διαβάσετε από κάτω προς τα πάνω, δηλαδή να αρχίσετε από το τελευταίο (έκτο) εντός πλαισίου δίστιχο (και ουδόλως δύστυχο, εννοείται!…) και να συνεχίσετε προς τα πάνω. Μόλις το κάνετε, θα έχετε καταλάβει και το γιατί του έδωσα αυτή την αντίστροφη διάταξη.

Ξ Υ Π Ν Α Α Α Α ! ! ! !

Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι,
της πεμπτουσίας του βίου μας να πιούμε το κανάτι!

Έλα να κλείσουμε ο ένας στον άλλονε το μάτι,
στα ουράνια να πάμ’ εκεί ψηλά που ζουν οι αθανάτοι!

Αδύνατον να καταλάβω γιατί με έχεις άχτι!…
Α! Σίγουρα, από ένα μάταιο μωρόδοξο γινάτι!

Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι,
αντί να βγάζουμε ο ένας του αλλουνού το μάτι!

Έλα να καθαρίσουμε της ζήσης μας το μονοπάτι
αν θες να μη σαπίσουμε στον τόπο εδώ αμανάτι!

Μη λυπηθείς τα κούτσουρα!
Διότι τα κούτσουρα, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ακόμα κι από εσένα τον ίδιο, είναι για να καίγονται!
Μη φτάσεις ώς τη στάχτη!
Μην προκαλέσεις καταστροφή! Εάν το κάνεις, θα γίνεις κι εσύ, ολόκληρος, ένα αποκαΐδι!

Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΠΑΡ’ ΟΛ’ ΑΥΤΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ: ΑΠΟ ΜΑΣ Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ!

Ετικέτες:Έρως, Αγάπη, Γυναίκα, Ζωή, Κοινωνία, Ποίηση, Ποιήματα, Σκέψεις, ίντερνετ, διαδίκτυο, κοινωνικά ζητήματα, Love, Poetry
Αναρτήθηκε στις Αγάπης αίματα, Ερεβοκτόνο ρόδι, Ευανάγνωστα (τα σωθικά μου), Εικονίσματα (θα ’χω τ’ άχραντα κορίτσια), Ελιάς (μύστης των φύλλων της), Εντολή (σου, αυτός ο κόσμος), Η Γένεσις του Κόσμου ΜΑΣ, Χάρη σ’ Εσένα και μόνο για Σένα | 2 σχόλια »

Κι άλλο “αίνιγμα” με ολόψυχες προ(σ)κλήσεις!!!!

Ιουνίου 18, 2010

Προσκλήσεις σπέρνω σπόρους μοιράζω
και μαράζι δε βάζω
σημειώσεις μονάχα αραδιάζω
τα πρόσωπα απ’ τις μάσκες ξεχωρίζω
τους φίλους απ’ τη μαύρη θλίψη βγάζω

Σπόρους προκλήσεων γεμάτων Ανθρωπιάς
αγρύπνιες παρακλήσεων δίχως κακομοιριά
έλξεις φιλότητος -κι εν γένει Έρωτος, σαφώς-
αδιάκοπ’ αραδιάζω
χωρίς από μαράζι ούτ’ ένα τόσο ίχνος πια να βάζω
όταν η απάντηση που παίρνω είν’ ένα μαύρο “Απουσιάζω“
μήτε όμως και τους άλλους στην οδύνη να βουλιάζω
κείνους που ένα “Ναι!” μου λένε
δίχως πολλές φορές να ξέρουνε τι θένε,
μα τουναντίον από πόνο θλίψη και καημό με αγάπη τους αδειάζω

Κι έτσι ολοένα μέσα στην πράξη ωριμάζω
μέσα στη δράση ευ-δοκιμώ και άνθη βγάζω
-γέφυρα γέγονα μες στα γκρεμνά στις καταιγίδες
τους συνανθρώπους μου να προστατεύω απ’ τις παγίδες-
τα εσώψυχά μου τα κουσούρια βρήκα τον τρόπο και κατασιγάζω
τα εντός μου δόλια τέρατα γέγονα πλέον ικανός τέλεια να δαμάζω
– τον μόνο τρόπο δηλαδή που εγγυάται νίκη εωθινή και όχι
ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ να κοιμάται
νίκη μαθές τους πύρρειους θρίαμβους ούτε που ξέρει να θυμάται

Και όλα ετούτα πετυχαίνω δίχως ούτε γι’ αστείο να καγχάζω
χωρίς να κοκορεύομαι τίποτα το ιδιαίτερο να παρουσιάζω
-απλώς και μόνο ματαιόδοξα θέλοντας να εντυπωσιάζω-
και βέβαια χωρίς κανέναν στο ελάχιστο να εξουσιάζω
αφού το μόνο εγώ που θέλω είν’ την ουσία διαρκώς να πλησιάζω
αυτήν που ανέκαθεν με τρέλαινε στα μάτια να κοιτάζω
και αποζητούσα να την βρω στην αγκαλιά της μέσα να κουρνιάζω
την ίδια αυτήν που όλοι μας ποθούμε -πράγμα που πλέον
ούτε που το κουβεντιάζω-

μα υστερικά την κυνηγούμε οπότε διαρκώς την απωθούμε
κι εν συνεχεία τη μισούμε καθώς το ίδιο τον εαυτό αντιπαθούμε
μόνο και μόνο ώστε να μπορούμε ασύστολα να απορούμε
τι διάολο είναι αυτό που φταίει και τη ζωούλα μας την κατακαίει
κι απαρηγόρητες Μανιάτισσες ανόητες για θάνατο που
δεν μας βρήκε
με ολοφυρμούς με κοπετούς στην πιο καλή των περιπτώσεων μοιρολογάμε
έτσι καθώς ο σ-ατανάς μέσα μας σαν το νοικοκύρη μπήκε
ώστε το θάνατο εν τέλει οι ίδιοι επάνω μας τονε τραβάμε

Το υπέροχο βίντεο που ακολουθεί, το ανακάλυψα χάρη στη φίλη mi_metrelaineis. Μαζί με τις ευχαριστίες μου, της αφιερώνω ιδιαίτερα, εκτός από αυτό, και το δεύτερο βίντεο με τους Enigma που έχω συμπεριλάβει σε αυτή την ανάρτηση.


Κι όταν είναι αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου
ήγουν στην άτολμη απραξία εξαντλώ τον εαυτό μου,
πάλι το ίδιο -ή, έστω, εμπλουτισμένο- μοιρολόι τραγουδάμε
κάποια (μοιραία, μήπως;) δεκάτη ογδόη του Οκτώβρη….
με τα όργανα και τη φωνή που ως ά-τομα (;;;;!!!!????….)
οι ίδιοι προτιμάμε:

Κάποιες στιγμές πιο φωτεινές,
που συλλογιόμαστε πως όλα είναι δικά μας
μα σαν να γλίστρησαν στο χθες
και ουδέποτε είν’ εδώ στο σήμερα στα δάχτυλά μας,
ε τότενες πολύ σωστότερα έρχετ’ η απορία
- πολύ εγγύτερα, προσωρινά, είμαστε στην ουσία:

Μα είν’ ελάχιστη η απόσταση απ’ το προσωρινά ώς το παντοτινά!
Σχεδόν ανύπαρκτη (λέω “σχεδόν” αντί για “κυριολεκτικά”,
μη για τρελό πάλι με πείτε)!
Σας το υπογράφω, τώρα που το ‘φερε η κουβέντα εδωνά!
Απ’ τη ζωή την πείρα το μυαλό και την καρδιά μου
είναι όλα ετούτα που σας γράφω
- δεν είμαι πίθηκος και δε μου αρέσει τίποτε ν’ αντιγράφω!

Εκεί στο βάθος Είμαι Εγώ
ολόρθος σε προσμένει ο
που κάνει το Θαύμα μπορετό
όρθρος που ανασταίνει

Οι δρόμοι όλοι του ντουνιά
σ’ εμέναν οδηγούνε
δοκιμασμένη απανεμιά
κι ας οι καιροί λυσσούνε

Εκεί στο βάθος κρύπτεται
Φύσις Πεφιλημένη
στο Φως του Ήλιου απλώνεται
Αμάλθεια Ευλογημένη

Εκεί στο βάθος το Παιδί
που μοιάζει με λωλάδι
μοσχοβολεί το γιασεμί
χάνεται το σκοτάδι

Εκεί στο βάθος του μυαλού
στέκεις φυλακισμένη
Παρθένα Κόρη του Γιαλού
Μήτρα χαροκαμένη

Εκεί μακριά στη Σάντα Φε
τη Σκάλα ανέβα αδελφέ
μην πίνεις πια πικρό καφέ
κάψε τους κάφρους της Χουαρέζ!

Εκεί στο βάθος το Φιλί
γνήσια Καρδιά σε καρτερεί
που σκίζει σα νυστέρι
τον Κόσμο της Ζωής θα φέρει

Τι λείπει σε όσα μέχρι εδωπέρα είπα, εκτός από τη λύπη;
Γιατ’ είναι αλήθεια όσο και αν αλλόκοτο φαντάζει, πως κάτι λείπει!
Είναι το κλου είνα’ η ΜΑΓΕΙΑ είνα’ η ευ-φορία η ΕΥΤΥΧΙΑ
που δε σ’ αφήνει ούτε λεπτό άπαξ και πιάσεις τον σωστό
ευλογημένο τον Σκοπό – μέσα σ’ αυτόν εσύ κι εγώ
μέσα σε Αυτόν όλο το σύμπαν που δε σηκώνει είπα και ξείπα
που κάνει μια χαψιά τις ΗΠΑ και όλα τα παράσιτα τα δίχως τσίπα
μέσα σε Αυτόν υπάρχουμε γεννιόμαστε για να Τον πάθουμε!

Και κάτι για όσους τυχόν ξεχνούν
και γεγονότα και Αριθμούς
Βουνά ταξίδια του Βυθού
Γεννήσεις πλοία του σκοτωμού
Μάγισσες του μεσημεριού
τα λόγια που οι ίδιοι είπαν μόλις χθες
τα βέλη που έριξαν χωρίς να φταις
το τέσσερα και το δεκάξι
τη Νύχτα που έχει πια Χαράξει
τα δυο αφτιά που φλέβισαν
τα δύο μάτια που έπρηξαν
τα δάκρυα και οι οθόνες
τους Άνθρωπους και τους τελώνες
τους Δρόμους που έγιναν χελώνες
τους Κρόνους και την Άγια Πέτρα
του Έρωτος την Άτρωτη Φαρέτρα

Κι από κοντά
κι από μακριά
κι από έξω
κι από μέσα
-αρκεί να έχεις λίγη μπέσα-

μονάχα με το Ολότροπο
του Κόσμου το Τραγούδι
παύει να κλώθει η Άτροπος
Ανθίζει το Λουλούδι
- λαγχάνει ο Λίθος Πράσιν’ Ωραίο Χνούδι

Λοιπόν, για όσες και όσους φίλους ενδιαφέρονται, έχουμε και λέμε:
Σήμερα Παρασκευή, βρισκόμαστε έξω από το Ινστιτούτο Θερβάντες, οδός Μητροπόλεως 23, και ώρα 7.30, για την παράσταση “Cafe Cantante” (η οποία αρχίζει στις 8.00).
Μεθαύριο Κυριακή και την επόμενη Δευτέρα, βρισκόμαστε στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, οδός Φωκίωνος Νέγρη 42, το αργότερο μέχρι τις 9.10 μ.μ., για το τρίπτυχο πάνω στα έργα του Σάμουελ Μπέκετ.
Από την Τρίτη και μετά, το θέατρο των συναντήσεών μας μεταφέρεται για περίπου τρεις εβδομάδες στην Κρήτη (προσφέρεται και για μπάνια, τώρα πια), και βλέπουμε πάλι.
Όποια και όποιος ενδιαφέρεται για κοινή “έφοδο” στις αθηναϊκές παραστάσεις των τριών αυτών ημερών, μπορεί να μου τηλεφωνεί για συνεννόηση στο 6970.398.445.
Για τη σημερινή παράσταση στο Ινστιτούτο Θερβάντες, μου είναι εύκολο να βγάλω εισιτήρια για όποιον θέλει (κοστίζουν 15 ευρώ), αρκεί να μου το πει εγκαίρως.
Εννοείται πως εγώ θα είμαι διαθέσιμος και τις τρεις μέρες, αν όμως δεν υπάρξει ανταπόκριση από κανέναν, δεν πρόκειται να πηγαίνω ούτε εγώ, διότι ο χρόνος μου είναι πολύτιμος.

Ετικέτες:Έρως, Αγάπη, Γυναίκα, Ζωή, Θέατρο, Κοινωνία, Ποίηση, Ποιήματα, Πολιτισμός, Love, Poetry
Αναρτήθηκε στις Αγάπης αίματα, Ερεβοκτόνο ρόδι, Ευανάγνωστα (τα σωθικά μου), Ελιάς (μύστης των φύλλων της), Η Γένεσις του Κόσμου ΜΑΣ | Αφήστε Σχόλιο »

Μια τοσοδούλα -τετράφυλλη, κι αυτή!- αφιέρωση στ’ Αστέρια μου που γίναν ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Ιουνίου 16, 2010

Βγαίν’ η βαρκούλα, βγαίν’ η βαρκούλα του ψαρά
από το περιγιάλι, βαρκούλα, βαρκούλα
από το περιγιάλι, βαρκούλα του ψαρά

Κι απλώνει ο ναύτης, κι απλώνει ο ναύτης με χαρά
τα δίχτυα του και πάλι, βαρκούλα, βαρκούλα
τα δίχτυα του και πάλι, βαρκούλα του ψαρά

Το φεγγαράκι, το φεγγαράκι τον γιαλό
τον κάνει σαν καθρέφτη, βαρκούλα, βαρκούλα
τον κάνει σαν καθρέφτη, βαρκούλα του ψαρά

Και κάθε ψάρι, και κάθε ψάρι παχουλό
μέσα στα δίχτυα πέφτει, βαρκούλα, βαρκούλα
μέσα στα δίχτυα πέφτει, βαρκούλα του ψαρά

Πολύ κουράστη-, πολύ κουράστηκες ψαρά
τα ψάρια είναι δικά σου, βαρκούλα, βαρκούλα
τα ψάρια είναι δικά σου, βαρκούλα του ψαρά

Και πούλα τα, και πούλα τα στην αγορά
να θρέψεις τα παιδιά σου, βαρκούλα, βαρκούλα
να θρέψεις τα παιδιά σου, βαρκούλα του ψαρά

Την επόμενη βδομάδα, θα συμπληρώσω την ανάρτηση με εικόνες από ένα βιβλίο ΜΟΥ. Η πιο ωραία από αυτές, θα είναι η ζωγραφιά που είχε κάνει σε μία από τις πίσω λευκές του σελίδες ένα κοριτσάκι από την Πορτογαλία, που λέγεται Βίρια, εν έτει 1994….
Συμβιβαστείτε προς το παρόν με αυτά τα ολίγα έμφιλα, και πάλι εδώ είμαστε!!!!

Ετικέτες:Έρως, Αγάπη, Γυναίκα, Ζωή, ελλαδα, Love
Αναρτήθηκε στις Αγάπης αίματα, Ευανάγνωστα (τα σωθικά μου), Εικονίσματα (θα ’χω τ’ άχραντα κορίτσια), Ελιάς (μύστης των φύλλων της) | Αφήστε Σχόλιο »

Θαυμαστό ταξίδι μες στη νύχτα

Ιουνίου 16, 2010

Νύχτα ξεκίνησα κατά τη δύση
και όμως βρέθηκα σε υπέρλαμπρη ανατολή!
Θαρρείς πως πήγαινα κόντρα στη Φύση
κι αυτή διέταξε να πάρω αποβολή!

Μπροστά μου δεν φαινόταν ούτε αχτίδα
τα ποδάρια μου ολοένα εκαταβούλιαζαν
όλα μού λέγαν δεν υπάρχει ελπίδα
-το ίδιο δε σου λέγανε κι εσένα;-
και τα στοιχειά με πείσμα ενάντια μου εμάνιαζαν

Μ’ απτόητος εκεί! εγώ επροχωρούσα
νύχτα στη νύχτα, έλεγα, μέρα λαμπρή θα φέρει
είχα ένα στόχο που ποτέ δε λησμονούσα
- και ξάφνου πέφτει απ’ τα ψηλά έν’ αστέρι!

Λες κι ήτανε το σύνθημα, κάστρο μπροστά μου εφάνη!
Σ’ εμένανε ν’ αντισταθεί τον Ούννο τον Αττίλα
στάθηκε ολόρθο κι οχυρώθηκε με ένα πυροφάνι…
Εγώ όμως Μέρα γύρευα, καμμιά νίκη-ξεφτίλα…

Μα ήταν τόσο όμορφο, που με ήλκυσε κοντά του.
Να του αρνηθώ δεν μπόραγα, ας του έκανα τη χάρη,
έστω κι αν με περνούσε για εχθρό, που ‘πρεπε του θανάτου
βόλι ευθύς να του έστελνε, σαν άλλη Μάτα Χάρι

Ευλαβικά πλησίαζα, θαύμαζα απορημένος
γιατ’ ήτανε το κάλλος της σιωπής του, χρυσή μια τέτοια μελωδία,
που γούρλωσαν τα μάτια μου παρ’ ότι νυσταγμένος!
Μου τραγουδούσε μυστικά με θλίψη μες στην αδικία
ότι αλήθεια αποτελεί μια ατόφια παρουσία

Δε χρειαζόταν να το πει, το είχα καταλάβει
κι ευθύς ανταποκρίθηκα πριν καν αυτή προλάβει
το θάμβος της ολότελα να κρύψει στη μελάνη
σατανικών στιχουργικών που θα έκανε χαρμάνι

στον Φόβο υπακούοντας
τη Φύση παρακούοντας
- μα κάπου Εμένα εισακούοντας
που είχα πλέον γίνει λέοντας…

Το έφερα γύρο βήμα-βήμα
καθώς μουρμούριζε το κύμα
που το εμπέρδευα με το σκοπό της
όπως αυτή εμένανε με το φρουρό της

Μα το σκοπό μου ούτε στιγμή δεν είχα ξεχάσει
απλώς το κάστρο με κατηύθυνε στη δράση
όπως ο φάρος, ο φρουρός ο εαυτός μου
φύλαγε τ’ Όνειρό μου και το Βιός μου

Συνέχισα λοιπόν δυναμικά τη στράτα
για να βρεθώ ογλήγορα σε ασφάλεια λιμανίσια
όπου είχα την πιο τέλεια πια να διαλέξω βάρκα
το Αγαπημένο κάστρο ν’ απαγάγω σ’ Ελευθερία ίσια

Είχε -ΝΑΙ!- γλυκοχαράξει, θα το πω αν δε σας πειράζει!
Έφευγε τρεχάτο προς τη δύση το μαράζι!
Κάπου στον κόσμο έπαυε να πέφτει το χαλάζι!
Κι ο θάνατος, κότα σωστή,
στις κουτσουλιές του χώθηκε, μόνιμα να κουρνιάζει!

Άλλη δεν είχα πια επιλογή,
έπρεπε να γυρίσω κατά την ανατολή.
Μπροστά μου, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο
σπονδή στον Έρωτα έκανε, τιμημένο!

Όλα είχαν γίνει τώρα τόσο απλά
τα πόδια μου πατούσαν όμως δε βουλιάζαν πια
της Γης φτερά σα να μου έδωσαν οι φτέρνες
συγχρόνως σφίγγοντας του κάστρου μου τις φρένες

Πέρασα πάλι βιαστικά από κοντά του
ότι έπρεπε το Άλφα να ‘βρισκα στο φρύδι του κυμάτου
το Άλφα το κατάλευκο και κόκκινο κι ωραίο
το άτι που ψηλά στο Φως να μας υπάγει ήταν μοιραίο

Άλφα
Όπως η Αρχική Απέριττη Αλήθεια μας
Όπως το αστέρι της Αυγής
Όπως του Έαρός μου ο Αέρας
(ρίκο ρίκο ρίκο-κο ρίκο-κο ρίκο-κο)
της Ήρας μας η Αξία
η Ιώνισσα που Juno την καλούνε
οι ακέφαλοι οι Λατίνοι
τ’ αδέλφια των Σ-ιων-ιστών

Όπως το σύννεφο το Άσπρο των κυμάτων
συνάμα των ουράνιων σωμάτων
Όπως της Αδελφοσύνης η δοξαστική Μυρσίνη
Όπως της Αγάπης μας το Αστραφτερό Χρυσάφι

Όπως του Ήλιου μας η υπέρλαμπρη Ανατολή

Μα τι άλλο τώρα να σας ιστορήσω;
Τα βλέπετε όλα μπρος στα μάτια σας
τα σύννεφα που τρέχουν τα όρη που αντέχουν
- στο Θαύμα της Ανατολής κάλλιο να σας αφήσω!

[Σημ. Τώρα που κατόρθωσα κι ανέβασα όλα τα βίντεο που ήθελα να συμπεριλάβω εδώ, αλλάζω για ένα μικρό διάστημα την ημερομηνία αυτής της αναρτήσεως, ώστε να βρίσκεται στις θέσεις των πιο πρόσφατων και να τη δουν στην πλήρη της μορφή όσοι ενδιαφέρονται. Θα διορθώσω την ημερομηνία σε λίγες μέρες, ώστε να επανέλθει στην κανονική της θέση.]

Ετικέτες:Έρως, Αγάπη, Γυναίκα, Γλώσσα Ελληνίς, Ελλάδα, Ζωή, Ποίηση, Ποιήματα, ελλαδα, Poetry
Αναρτήθηκε στις Έγνοια (μονάχη, η γλώσσα μου), Αγάπης αίματα, Ερεβοκτόνο ρόδι, Ευανάγνωστα (τα σωθικά μου), Ελιάς (μύστης των φύλλων της), Εντολή (σου, αυτός ο κόσμος), Η Γένεσις του Κόσμου ΜΑΣ, Χάρη σ’ Εσένα και μόνο για Σένα | Αφήστε Σχόλιο »

Πεμπτουσία τετράφυλλου φιλήματος….

Ιουνίου 15, 2010

….Πλέον ένα, το εξ-ελικτικόν, συν η Εορτάσιμος Αμέρα*, συν ο Τοκετός εις διπλούν, ώστε να προέλθει και η απαραίτητη εννεάδα μας….




Αφορμή για να τραβήξω τα επόμενα δύο βίντεο στάθηκε η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Ρίκης Ματαλλιωτάκη, που έγινε την Κυριακή το βραδάκι στην οδό Κολοκοτρώνη (εξ ου και οι αναφορές μου στον Κολοκοτρώνη, μέσα στα βίντεο). Μη σας παραξενέψει που το πρώτο φαίνεται να έχει τραβηχτεί μέρα, και το δεύτερο βράδυ. Είχα τραβήξει και το πρώτο από το βράδυ της Κυριακής, αλλά επειδή κάποιο άγνωστο πρόβλημα δεν άφηνε τη μεταφόρτωση να ολοκληρωθεί, πήγα και το ξανατράβηξα σήμερα το πρωί.

Ave Maria! Jungfrau mild,
Erhöre einer Jungfrau Flehen,
Aus diesem Felsen starr und wild
Soll mein Gebet zu dir hinwehen.
Wir schlafen sicher bis zum Morgen,
Ob Menschen noch so grausam sind.
O Jungfrau, sieh der Jungfrau Sorgen,
O Mutter, hör ein bittend Kind!
Ave Maria!

Ave Maria! Unbefleckt!
Wenn wir auf diesen Fels hinsinken
Zum Schlaf, und uns dein Schutz bedeckt
Wird weich der harte Fels uns dünken.
Du lächelst, Rosendüfte wehen
In dieser dumpfen Felsenkluft,
O Mutter, höre Kindes Flehen,
O Jungfrau, eine Jungfrau ruft!
Ave Maria!

Ave Maria! Reine Magd!
Der Erde und der Luft Dämonen,
Von deines Auges Huld verjagt,
Sie können hier nicht bei uns wohnen,
Wir woll’n uns still dem Schicksal beugen,
Da uns dein heil’ger Trost anweht;
Der Jungfrau wolle hold dich neigen,
Dem Kind, das für den Vater fleht.
Ave Maria!

* Αμέρα -και με ψιλή- είναι η ορθή (αρχική) γραφή της λέξεως ημέρα, η οποία αλλοιώθηκε στη λέξη που όλοι χρησιμοποιούμε πια, γράφοντάς την με ήτα αντί για άλφα, και με δασεία αντί για ψιλή, για την οποία δασεία ο Σταματάκος γράφει πως είναι σκοτεινής προελεύσεως.
Να το σκεφτούμε λιγάκι; Μήπως η λέξη αμέρα υποδηλώνει ευθέως το αμέριστον, όπως πράγματι είναι στα μάτια μας ο κόσμος όταν λούζεται από το ήμερο φως της ημέρας; Και μήπως, κατ’ επέκτασιν, οι “άνθρωποι” που εξυπηρετούνται από το σκότος της νύχτας είχαν συμφέρον να αλλοιώσουν την ορθή γραφή της λέξεως, ώστε να αποκρυβεί η ουσία της και να μπορέσουν έτσι ευκολότερα να κατατεμαχίσουν την κόσμο με τις απατηλές σκιές τους και να τον κάνουν ένα κολασμένο βασίλειο των… Χμερ;
Να πούμε και τι σημαίνει η λέξη Χμερ; Είναι τα καμποτζιανά, η γλώσσα της Καμπότζης. Αλλά η Καμπότζη, αν δεν κάνω λάθος, είναι γεμάτη τροπικά δάση, στα οποία, βέβαια, κυριαρχούν οι σκιές και η εικονική κατάτμηση του χώρου. – Μήπως αυτό αποτελεί άλλη μία ισχυρότατη ένδειξη για προαιώνια παρουσία της Ελληνίδος γλώσσης απανταχού της Γης; – Μήπως εγώ είμαι τρελός, μαζί με όλους τους άλλους που υποστηρίζουν με στοιχεία κι επιχειρήματα το ίδιο πράγμα; Ή μήπως είναι πούστηδες ολκής εκείνοι που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να μας βγάλουν τρελούς; (Ρητορικά και άνευ ουσιώδους σημασίας, τα ερωτήματα ετούτα, καθόσον ο οδοστρωτήρας που λέγεται Αλήθεια λάμπει -την κάθε στιγμή, πια, ολοένα και περισσότερο- κατά τρόπον ο οποίος δεν επιδέχεται πλέον καμμιά ανατροπή!…)

Ετικέτες:Έρως, Αγάπη, Γυναίκα, Γλώσσα Ελληνίς, Ζωή, Ποίηση, Ποιήματα, Love
Αναρτήθηκε στις Αγάπης αίματα, Ευανάγνωστα (τα σωθικά μου), Εικονίσματα (θα ’χω τ’ άχραντα κορίτσια), Η Γένεσις του Κόσμου ΜΑΣ | Αφήστε Σχόλιο »

Ήταν κάποτε μια πολιορκημένη φλέβα Ιουνίου 24, 2010

Ήταν κάποτε μια πολιορκημένη φλέβα

Ιουνίου 24, 2010

Από τις 15 Οκτωβρίου 2007 έχει αναρτηθεί το μεγάλο ποίημα που θα βρείτε εδώ, ως συμμετοχή του “Έστε Άξιοι” στην Blog Action Day του 2007. Επειδή όμως θεωρώ πως είναι όχι μόνο από τα καλύτερά μου, αλλά και πολύ πιο επίκαιρο τώρα, κι επειδή πολύ νερό έχει κυλήσει από τότε μέχρι σήμερα στο αυλάκι ετούτης της φλέβας, βρήκα και άλλο ταιριαστό υλικό για να εμπλουτιστεί η ανάρτηση, σκάρωσα κι ένα σχετικάσχετο ποιηματάκι, και το αναβαπτίζω στο σήμερα. Ελπίζω να επικροτήσετε την κίνησή μου.

STEPPING STONES

Blowing your mind out
Blowing your mind out
Blowing your mind out

Down by the river…

Life, life…

Come in, it’s so cold, it’s the river of life

Come in, come in
You got to get your feet wet sometime

Look, there are stepping stones over there
Get across, never even get your feet wet
Come in
Won’t happen again for a million years
Come in
It’s the river of life
So cold

Ήταν κάποτε μια φλέβα, που της Γης η μήτρα η πανγενέτειρα κυοφορούσε. Μεγάλωνε, δυνάμωνε, από τον λώρο του παντός καθώς τρεφόταν, και για το δρόμο τον μακρύ ετοιμαζόταν· στο φως να βγάλει τη θωριά της, να ποτιστεί η φαμελιά της: πράσινα δέντρα άκακα, έντομα και πουλάκια, σπαρτά που στάχυα δίνουνε, ανθρώποι και ζωάκια.

Δεν την επίεζε κανείς, μόνη της το ζητούσε. Γιατ’ ήξερε πως δίνοντας ό,τι είχε κι ό,τι ήταν, στο πανηγύρι της Ζωής κι αυτή
θ’ αθανατούσε.
Θα πίνανε τ’ αδέλφια της να γίνουν ν’ αυγατέψουν, και με του κόσμου τα καλά την πλάση να φιλέψουν. Απ’ τα στοιχεία τούτα εδώ και η ίδια θα νεμόταν –ακούραστα, αβίαστα, ολοένα περισσότερα της Αφθονίας δώρα απλόχερα– κι έτσι της φλέβας η αιώνια ακμή θα εξασφαλιζόταν.
Κατείχε βλέπεις μέσα της τη Γνώση και το Θαύμα, που ολούθε υπάρχουν κι ενεργούν δίχως κανένα τραύμα.

Τον δρόμο για να βγει στο φως, τον ήξερε επίσης. Κι όταν ωραία έγινε, είπε να τον διανύσει. Εύκολο πράγμα ήταν γι’ αυτήν, εξίσου με όλα
τ’ άλλα. Της τα ’χε μάθει τέλεια της Μάνας της το γάλα.

Έξω μαζεύονταν διαρκώς χίλιων λογιών υπάρξεις, που με διαίσθηση άσφαλτη το μήνυμα είχαν πάρει. Γι’ αυτές θε’ ν’ άνοιγε η πηγή,
εδώ θα έστηνε η Ζωή το νέο της καμάρι.

Ξεκίνησε λοιπόν νωρίς, προτού οι λάμψεις της Αυγής τον κόσμο
να ροδίσουν, ώστε τα μάτια της σιγά-σιγά στο φως να συνηθίσουν.

«ΠΟΥ ΠΑΣ;» ξάφνου την εβομβάρδισε μια αγριοφωνάρα. «Δίχως προφύλαξη καμμιά θα βγεις βρε αγαθιάρα; Ευθύς θα σε σπαράξουνε θεριά και σκουληκάρες, και πριν προλάβεις ωχ να πεις, το ξόδι σου
θα ψέλνουνε οι ρασοκορακάρες».

«Κανένας δε μου μίλησε ποτέ για τέτοιο πράγμα», ψέλλισε τότ’ εκείνη, που κιόλας απ’ τον τρόμο της κίτρινη είχε γίνει.

«Πιάσε το χέρι μου σφιχτά, να σε οδηγώ με ασφάλεια, γιατί όπου να ’ναι αρχίζουνε να πέφτουν τα μυδράλια!»

«Για να το λέτε εσείς αυτό, θα το έχετε περάσει, ενώ εγώ η άβγαλτη
δεν το ’χω δοκιμάσει».

«ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ!» μούγκρισε τότενες ένας ειδήμων άλλος,
«είναι ρουφήχτρες και γκρεμνά, ο κίνδυνος μεγάλος! Έλα από ’δώ,
που ξέρω εγώ πώς πρέπει να σε βγάλω!»
Το χέρι της το δεύτερο άρπαξε σαν τανάλια, να τηνε σώσει απ’ τα γκρεμνά και τα καυτά μυδράλια.
Ο τρίτος ο ασαφέστερος, που ουδέτερος φαινόταν, στον τόπο την καθήλωνε, τους άλλους καταριόταν.
Κι άλλοι πολλοί φιλεύσπλαχνοι ειδήμονες προσήλθαν, για το δικό της το καλό όλοι τους προσφερθήκαν. Ένας την τράβαγε από εδώ, άλλος απ’ την άλλη, και με τα λόγια τα πολλά της πήραν το κεφάλι.
Πονώντας έμενε εκειδά, με αγωνία πασχίζοντας απόφαση να βγάλει. Ήταν όμως αδύνατον κάπου να καταλήξει, και στάσιμη εμούχλιαζε μες στη μεγάλη πλήξη.
Κι ο χρόνος κύλαγε γοργά δίχως να λογαριάζει, γιατί ο δικός του ο σκοπός δεν ξέρει από μαράζι.
Γερνούσε η φλέβα της Ζωής προτού ζωή να ζήσει. Κι έξω, εκείνοι που την πρόσμεναν δίψαγαν και βογγούσαν, κι οι ώρες τους λιγόστευαν πριν καν ο ήλιος σβήσει.
Κάποια στιγμή, σαν έκλαμψη, της ήρθε να ρωτήσει τον πρώτο που προσφέρθηκε το δρόμο να της δείξει:

«Και δε μου λες, καλέ μου εσύ, ποιος είναι ο τόπος ο σωστός
που ξέρεις να με βγάλεις;»

Εκειός της αποκρίθηκε, με σιγουριά μεγάλη:
«Είναι οι ντουσιέρες των παιδιών που παίζουν με τις μπάλες, μα κι ολωνών των τουριστών οι ιδρωμένες σπάλες».

«Εσένα ποια είναι η μεριά που μου ’χεις φυλαγμένη;» ρώτησε αυτή
τον δεύτερο όλως απορημένη.

«Μα βέβαια τα πλυντήρια τόσων αυτοκινήτων. Και αν περισσέψει τίποτα, σου ’χω κι αφοδευτήρια στιλβόντων ακινήτων».
«Δεν είναι οι τόποι αυτοί σωστοί!» πετάχτηκ’ ένας άλλος. «Πράσινα γήπεδα του γκολφ έχω εγώ για σένα, με τ’ απαλά γρασίδια τους όλα μεταλλαγμένα».
«Πράσινα άλογα του γκολφ και μάταιες ασχολίες – κοίτα να γίνεις χρήσιμη, άσε τις μαλακίες», τότε την ενουθέτησε έτερος τις ειδήμων. «Πρέπει να δώσεις το νερό στης γης τους δουλευτάδες, που σπέρνουν και καλλιεργούν φυτά των βιοκαυσίμων».
Καθένας κάτι αλλιώτικο είχε να της προσφέρει, κι όλοι μαζί τσακώνονταν ποιος θα την καταφέρει. Μονάχα αυτός ο ουδέτερος καθόλου δεν βιαζόταν να πει για πού στα χέρια του η φλέβα προοριζόταν, παρά έστεκε αμίλητος με ύφος αυθεντίας, λες κι όλα αυτά που άκουγε δεν είχαν σημασία.

«Εσείς, καλέ μου κύριε, δε μου είπατε ακόμα ποια είν’ η δική σας
η μεριά, ποιο το δικό σας στρώμα», του μίλησε η φλέβα μας την ώρα
που πνιγόταν, μήπως σ’ αυτόν σωτήρια σανίδα ευρισκόταν.

Κι αυτός, μ’ ένα χαμόγελο όλο εμπιστοσύνη, που θα ’κανε να σάστιζε και η κυρά Φροσύνη:
«Οι διαστημικές αποστολές, είναι ορέ ζαγάρι, που για νερό γυρεύουνε στο έδαφος του Άρη».
Πράγμα παράξενο πολύ, και όμως έγιν’ έτσι: μέσα στη σαστισμάρα της, η φλέβα εσυλλογίστη. Και της εφάνη ότι όλοι τους οι επίδοξοι σωτήρες από το αυτό κολέγιο είχαν αποφοιτήσει…
Μ’ ετούτη εδώ τη σκέψη της, παρέδωσε η καημένη, οπότε τους ικέτευσε, πλήρως απελπισμένη:

«Μα τι να κάνω, πέστε μου, ποιο δρόμο να τραβήξω;»

«Ελεύθερα αποφάσισε», ευθύς εκείνοι απάντησαν με μια φωνή
ένα στόμα. «Τώρα πια σου τα είπαμε, τα έχεις μάθει όλα. Ποιο το καλό, ποιο το κακό, ποιο τ’ όφελος και η φόλα».
Τότε αυτή κατάλαβε τη μηχανή του δόλου όπου την μπλέξαν οι μορφές του αντεστραμμένου ειδώλου. Ήταν κι ετούτη άλλη μια φάρσα των Φαρισαίων, που υπάρχουν αίμα πίνοντας εύπιστων ανιδέων.
Τον εδικό της προορισμό αμέσως εθυμήθη, και μ’ ένα τίναγμα άγριο ξέφυγε απ’ τη λήθη.
Μεμιάς όλους τους μούντζωσε, γυρνώντας τους την πλάτη – τα πέντε της τα δάχτυλα τους κάνανε αλάτι.

Κανένας δεν της μίλησε ποτέ για τέτοιο πράγμα. Ετούτο ήταν το μόνο της και το μεγάλο σφάλμα: το ότι δεν εγνώριζε τίποτε για εκείνα τα οποία λόγο ύπαρξης δεν έχουνε κανένα. Μα ήταν ακατόρθωτο γι’ αυτά να είχε μάθει, καθόσον όλα βρίσκονται στου μηδενός τα βάθη.
Αυτή μονάχα εγνώριζε την αληθή σοφία, που αναβλύζει αστείρευτη
απ’ την αγνή Ουσία.

ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΦΛΕΒΑ, ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ.

Μέσ’ απ’ τη λίμνη το λοιπόν θ’ αναδυθείς
στη σκοτεινότερη της Νύχτας ώρα που άλλος θα Σε δει ουδείς
τη Λίμνη την Πεντάμορφη που είν’ όλη ένας κήπος
ο Κήπος της γαλαξιακής δικής μου Ομορφιάς
του οράματός μου ο ασύλληπτος ο Μύθος
κήπος που θα ‘χει τη μορφή ακροθαλασσιάς
ακτής φιλόξενης για ναυαγούς αν και αβύσσου τρομερής βαθιάς
το ίδιο βαθιάς ως θα βροντά και της καρδιάς μου ο χτύπος
κι ασπίλου αλήθεια τόσο πια που δε θα υπάρχ’ ούτ’ ένας ρύπος
για να λεκιάζει το άχραντο του δέρματός Σου χρώμα
και να μολύνει τη Ζωή με τρωκτικών το κώμα
αφού το Μέγα Θαύμα της θα θριαμβεύει ακόμα
το Θαύμα αυτό που είσαι Εσύ παρθένο μου άγιο Νησί
Πέτρα μονήρης και σκληρή μα κι αλμυρή μπουκιά μισή
που τώρα ολοκληρώθης στην στομωμένη μου ύπαρξη
από λουλούδια αέρινα όμοια με smileμένη Πέτρα
από λουλούδια αέρινα όμοια με smileμένη Πέτρα
που αιώνες πολιορκήθηκαν απ’ τη Μεγάλη Έχθρα
μα ουδέποτε νικήθηκαν μόνο το προσποιήθηκαν
με τη Σοφία τη θηλυκή που εξεύρει και είναι η σωστή
γιατ’ είναι πάντα ελεύθερη μέσα στις αλυσίδες
αφού κατέχει Μυστικό που άντρας κανείς δεν οίδε
το Μυστικό του Κήπου Σου με τις αγνές ασπίδες
που τις εβλέπει ο χάροντας και αναζητεί φολίδες
να προστατέψει το άψυχο το κούφιο του τομάρι
και να μας ρίξει στην καρδιά στον τάφο να μας πάρει
που όμως πλέον έγινε μαιευτήριο κλαμάτων
όλων των νεογέννητων και θαυμαστών πλασμάτων
χάρη σ’ Εσέ γενναιόδωρη που έβαλες το Λιθάρι
Σώμα πανγόνιμο σεπτό σκαρί μου ευλογημένο
που η φαντασία δε γεννά σ’ όνειρο μαγεμένο
μόνο της Νύχτας τούτης η Κοιλιά της Λίμνης Σου η Κοίτη
Μέρα μεγάλη και τρανή ωσάν τον Ψηλορείτη

Ετικέτες:Έρως, Αγάπη, Γυναίκα, Ζωή, Ποίηση, Ποιήματα, Love, Poetry
Αναρτήθηκε στις Αγάπης αίματα, Ευανάγνωστα (τα σωθικά μου), Εντολή (σου, αυτός ο κόσμος), Η Γένεσις του Κόσμου ΜΑΣ, Το ροκ των καρδιών μας, Χάρη σ’ Εσένα και μόνο για Σένα | 10 σχόλια »

“Μον(έ)δέρνες” φωτιές, μαχαιριές ανάκατες με “αναχρονιστικά” κρεμάσματα, κι από κοντά, λυτρωτικά ιππεύματα…

Ιουνίου 22, 2010

…Ή, επί το συντομότερον, “Σκότους ενταφιασμός”, μιας και η Ζωή τα έφερε έτσι, ώστε να συμπέσει η προετοιμασία ετούτης της ανάρτησης με τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου!…

“Daddy’s in bed
The cats drinking milk
I’m an idiot
And I’m laughing”

«Ξέρεις, ιδίως από τα μέσα Απριλίου, που άρχισα να πηγαίνω συχνά στην Ιεράπετρα, έχω δει ότι μερικοί άνθρωποι σπεύδουν να βγάζουν πολύ επιπόλαια κι αυθαίρετα συμπεράσματα για μένα (και γιατί να μην τα βγάζουν αυτοί, θα μου πεις, αφού σε παρεξηγούν, σχεδόν συστηματικά, ακόμη και άνθρωποι που σε γνωρίζουν χρόνια ολόκληρα, ακόμη και πολύ-πολύ κοντινοί σου;!). Ενώ δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτε για την προσωπικότητά μου, παρεξηγούν με τη μεγαλύτερη ευκολία τα λίγα που τους λέω εγώ, ή και τον τρόπο που κινούμαι εκεί (το ότι, π.χ., περπατώ στους δρόμους και σφυρίζω!), φτάνοντας στο σημείο να με συζητούν άσχημα πίσω από την πλάτη μου. (Ευτυχώς, οι άνθρωποι που με καταλαβαίνουν και με εκτιμούν εκεί είναι τουλάχιστον δεκαπλάσιοι από αυτούς, κι έτσι αισθάνομαι κυριολεκτικά σαν να βρίσκομαι στην οικογένειά μου!)
»Κάτι ανάλογο φοβάμαι ότι συμβαίνει και με τη …., ότι δηλαδή έχει θεωρήσει την παρρησία και την τόσο επίμονη συνέπειά μου ως ένα προσωπείο που υποκρύπτει δόλιους σκοπούς. Αυτά, όμως, εγώ δεν τα ανέχομαι. Ας έρθουν πρώτα να με ζήσουν, να συζητήσουν διεξοδικά μαζί μου, ακόμα και να με “ανακρίνουν”, και αν τότε συμπεράνουν δικαιολογημένα ότι είμαι “σκάρτος”, ας αρχίσουν να λένε πράγματα για μένα. Όχι όμως να το κάνουν απλώς και μόνο επειδή αδυνατούν ακόμα και να σκεφτούν ότι υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν λειτουργούν με ποταπά κίνητρα! [...]
»Πρέπει να λάβεις υπ’ όψιν σου πως ήταν η …., όχι εγώ, αυτή η οποία ξεκίνησε να γράφει δημόσιες “συμβουλές” και εις βάρος μου επικρίσεις.»

Αυτά τα λόγια περιέχονται, μεταξύ άλλων, σε ένα μήνυμα που έγραψα στις 16 του μηνός σε μία πολύ αγαπητή ιστολόγο, εξηγώντας της, όσο πιο καλά και όσο πιο σύντομα μπορούσα, ορισμένα πράγματα.
Κι αφού έλαβα από εκείνη μία κάθε άλλο παρά πειστική απάντηση, της έγραψα νέο μήνυμα, την ίδια μέρα:

«Σαν φίλη, με την ουσιαστική και βαθιά έννοια του όρου, θέλω κι εγώ να αντιμετωπίζω τη …., αλλά και όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Μόνο που πρέπει να το θέλουνε κι εκείνοι. Η μαγεία της μαγειρικής χωρίς μαγειρικό σκεύος, δε γίνεται με τίποτα! Ωστόσο, εγώ ποτέ δεν αποθαρρύνομαι πια, και συνεχίζω την προσπάθεια με όλους σαν να μην τρέχει τίποτα – τη συνεχίζω, μάλιστα, ακόμα και τις λίγες εκείνες στιγμές, που γίνομαι αυστηρός, “κακός” απέναντί τους, που τους υψώνω μια φωνή από εδώ μέχρι τη Ρόδο και την Κρήτη και την Ωγυγία! [...]
»Ό,τι κάνω στη ζωή μου, το κάνω πάντα υπό το φως της ημέρας, και ποτέ στα σκοτάδια και στα κρυφά. Κι έχω βγει πολλαπλά ωφελημένος από αυτή την τακτική, η οποία φαίνεται πως ήταν έμφυτη μέσα μου (όπως είναι, πιστεύω, σε όλους τους ανθρώπους, μόνο που οι κοινωνικές επιρροές και το κυνήγι της ύλης, της ευκολίας και της απατηλής αναγνώρισης την εκτοπίζουν στα αζήτητα). Θα σου πω τώρα μονάχα ότι με αυτή την τακτική έχω απαλλαγεί τελείως απ’ τα βαρίδια του άγχους που προκαλεί το κάθε ψέμα που λέμε, καθώς αυτό μάς υποχρεώνει να είμαστε διαρκώς στην “τσίτα”, μην τυχόν και αποκαλυφθούμε. Σχεδιάζω να κάνω ολόκληρη ανάρτηση γι’ αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα. Έχω ήδη γράψει, απ’ τον Απρίλη, ορισμένα πράγματα στο σημειωματάριό μου, και σου τα αντιγράφω αμέσως τώρα, για να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που τα βλέπει, διότι το αξίζεις:
»Ο πονηρός άνθρωπος είναι ένας βλάκας που θεωρεί τον εαυτό του τον πιο έξυπνο του κόσμου. Όσο πιο μεγάλη είναι η βλακεία του, τόσο πιο περίτεχνα κάνει τα ψευδολογήματα που σερβίρει στους άλλους. Το γεγονός ότι κερδίζει τις εντυπώσεις των άλλων (πράγμα το οποίο τον κάνει να ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με το ψέμα, να γίνεται ολοένα και περισσότερο ένα βλάκας με περικεφαλαία, ένας δέσμιος του ψέματος) οφείλεται στο ότι οι άλλοι που τον πιστεύουν είναι εξίσου βλάκες με αυτόν, μόνο που διακατέχονται από διαφορετικό είδος βλακείας: αυτοί κουβαλούν τη βλακεία της πνευματικής νωθρότητας και της μωροπιστίας.
»Είναι φανερό πως και οι δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων κάνουν κακό η μία στην άλλη (πέρα από εκείνο που κάνουν στη δική τους πλευρά), κι επομένως είναι υπεύθυνες για την επιδείνωση της ανθρώπινης υπόστασης των “μελών” της άλλης κατηγορίας: οι βλάκες-πονηροί ευθύνονται για τη δόλια εξαπάτηση των άλλων, και οι βλάκες-μωρόπιστοι για τη συνέργειά τους στον εγκλωβισμό των πρώτων μέσα στη φιλντισένια φυλακή του ψέματος, δηλαδή της αυτοεξαπάτησης.»

Παρ’ όλα αυτά, η πολύ αγαπητή ιστολόγος δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εξαφάνισε κι από το ιστολόγιό της ένα πολύ σοβαρό (χρησιμότατο, δε, για την ίδια…) και αυταπόδεικτο σχόλιό μου, το οποίο είχε εγκρίνει και είχε δημοσιευτεί, πράξη για την οποία εγώ την ευχαριστούσα στην αρχή του πρώτου μηνύματός μου. Και προχώρησε σ’ ετούτη την πράξη, ενώ στο απαντητικό της μήνυμα μου είχε γράψει: «Όσο αφορά το προσωπικό κομμάτι δεν μπορώ να πάρω θέση»! Δεν πειράζει, ας είναι καλά, κι εγώ ξέρω με απόλυτη σιγουριά ότι θα ‘ρθεί η μέρα που θα καταλάβει την αλήθεια, ώστε να απαλλαγεί και η ίδια από κάποια ιδιαίτερα βλαπτικά σύνδρομα και δεσμά.
Απόψε, ο χορός μας φούντωσε για τα καλά!
Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν λέω πια «Ας κρατήσουν οι χοροί», αλλά «Θα κρατήσουν οι χοροί»!
Εκτός κι αν εσύ θελήσεις να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι…
Όσο για τους χορούς -τους σωστούς!- της δικής σου ψυχωμένης προσωπικότητας, έπαψε το «ας», δίνοντας πάλι τη θέση του στο αποφασιστικό «θα»!



Ήθελα να βάλω και το “Ρεμπέτικος σκοπός” της Χάριτος Αλεξίου, απ’ το “Παιχνίδι της αγάπης”, αλλά δεν το βρήκα. Ας βάλουμε λοιπόν το “Οι φίλοι μου χαράματα” όπως το έφτιαξε η εξαίρετη φίλη μας η Kirkh70, μέχρι να γίνει κάτι ώστε να διορθωθεί κι αυτή η μικροατέλεια – για να συμπληρωθεί και ο χρόνος της σημερινής μας “εκπομπής”! Άλλωστε, η Χάρις είναι όλο παιχνίδια της αγάπης!
Και τώρα που καλοχορέψαμε, που συγυρίσαμε το Χάροντα και ηρεμήσαμε χάρη στη Χάριτα, ας πιάσουμε και κάτι λυπητερό – ή εσπερινό, αν το προτιμάτε.

ΦΩΤΙΕΣ

Φωτιές! Φωτιές!
Τα πάντα βρόμισαν, μαθές!
Πού πήγε του πυρός η στίλβη;
Πώς χάθηκε στου δόλου μέσ’ την τύρβη;

Τι γίνηκε κι ο άνθρωπος ο πούρος
απανθρακώνεται σε σάπιο μέσα πούρο
σέρνοντας σαν ηλίθιος ζωντόβολο χορό
γέρνοντας σαν παλιόγερος για φτύσιμο πουρό;

Φωτιές! Φωτιές!
Στο σκότος βυθιστήκαμε, να, δες!
Τι έγινε το φως που η φωτιά κατά τεκμήριο φέρνει;
Ποια διαβολιά της ζήσης μας τον όμορφο παλμό τον παίρνει;

Πού των Δελφών η Γνώση θάφτηκε;
Πώς η πηγή της Κασταλίας κλάπηκε;
Πώς η Ελληνίδα της Φωκίδας η αχτίδα
έγινε foco κι η ανθρωπότητα μπουρλότο;

Φωτιές! Φωτιές!
Μας ρίχνουν στο προχτές!
Μα είναι δικό σου το αύριο αν θες!
Φτάνει έν’ απλό αντίο να πεις στο χτες!

HEY YOU, ΦΙΛΕ ΠΟΥ “ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ”
-ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ…-,
ΑΚΟΥ ΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ:
ΣΗΚΩΝΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ!

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΤΩΣΑ

Βαρέθηκα για αισθήματα κι αγάπες να διαβάζω
το σώμα και το νου μου άδικα των αδίκων να κουράζω
με λέξεις κούφιες περιτύλιγμα μονάχα του αέρα
κάποιων που ακούν “Απόδειξ’ το” κι αμέσως κάνουν πέρα

Βαρέθηκα να βλέπω ευαίσθητες και τρυφερές νουβέλες
που για εντυπώσεις γράφονται οι αστείες παπαρδέλες
που τις διαβάζεις ο φτωχός και λες εβρήκες τη χαρά σου
φούσκες που όπου ακουμπήσουνε σκάνε ευθύς μπροστά σου

Βαρέθηκα τις υψηλόφρονες και τις λεπτές διακρίσεις
που είναι πεπονόφλουδες απλώς για να πατήσεις.
Τις “νουθεσίες του έμπειρου” που έχουν μεγάλο βάρος
και τ’ς ακλουθεί ο ανόητος να ξεφαντώνει ο Χάρος

Βαρέθηκα τ’ ασπόνδυλα που αναίτια μαχαιρώνουν
και μ’ ευκολία περιττή το διάολο ζευγαρώνουν.
Λες και τους ζήτησε κανείς τα περιττώματά τους!
Αλλά φροντίζουν πάντα αυτά για τα θολά νερά τους!

Βαρέθηκα τους άνθρακες που όλο για ήλιους λένε
και μόλις δείξεις λίγο φως σαν είλωτες σε καίνε.
Οπλαρχηγούς και προύχοντες στάχτη στα όμματά σου
που θησαυρούς γεμίζουνε από το πίστευμά σου

Βαρέθηκα να τρέχω σα φτερό στο κάθε ένα διάσελο
όποτε αντιλαμβάνομαι πως κινδυνεύουνε ανθρώποι
και να εισπράττω ένα περιποιημένο φάσκελο
ως ηθική ανταμοιβή μην πάν’ χαμένοι μου οι κόποι

Βαρέθηκα να βλέπω πια Ιούδες να φιλάνε
αλλά ουδέποτε το σάπιο το πετσί τους να κρεμάνε.
Λέω να τους προτείνω λύση εξαίσια και σπουδαία
μια παρουσίαση στο γυαλί να κρεμαστούν στη θέα

Σε τι διαφέρουν όλα αυτά απ’ όσα λοιδορούμε
κι απ’ τα αισχρά τεχνάσματα που όλοι κατηγορούμε;
Και πώς θα πάμε, για, μπροστά να ένα τόσο βηματάκι
όταν οι ίδιοι παίζουμε βρόμικο παιχνιδάκι;

Δεν είμαι τόσο γέρος ‘γώ να πιάσω τέτοιες μούχλες
που σου πουλάν ως γιατρικό και βγάζουνε πανούκλες.
Έχω μπροστά μου μια ζωή θέλω να την τιμήσω
και πώς εγώ θα νικηθώ, μόνος ν’ αποφασίσω

Κάλλιο να πάω τους εχθρούς μας ν’ αγκαλιάσω
παρά με τους λεξίλαγνους μάταια να βραδιάσω.
Πιότερο φίλοι θα είναι αυτοί που τώρα με μισούνε
παρά οι μεγαλόστομοι που δήθεν με αγαπούνε

Κι όλα εσείς, παιδάκια μου, που ζείτε μόνο μ’ έναν φύρερ
ας γίνω εγώ για χάρη σας ο που ποθείτε κίλερ!
Αφού τόσο το θέλετε στα κυπαρίσσια να στρωθείτε,
ας βοηθήσω το λοιπόν μια ώρα αρχύτερα στο μνήμα για να μπείτε!

Πέφτεις σε λάθη
βρε τι έχω πάθει!
Να φτάσεις να μιλάς
για εκδίκηση κι εσύ!
Ή για τάφους
και σκότος ζοφερό!
Μα είναι Θε μου παλαβό!
Κι εγώ το ξέρω
να σου τη φέρω!
Μα τι θα γίνει
πες μου τι θα βγει;
Να σ’ το παίξω
γάιδαρος σωστός
μα δεν είναι αυτό κουτό;

Άσε τα πάθη
πιάσε τα βάθη!
Έχεις σκάφανδρο τέλειο εσύ
πάρε μια βαθιά αναπνοή!
Μη σκαλίζεις άλλο γι’ αφορμή
πέτ’ απ’ την καρδιά σου το πουρί
κι έβγα στ’ όμορφο νησί!

Μα τι κάνουμε, μπορείτε να μου πείτε; Μήπως πολεμάμε στη Βattle of Epping Forest;?

Along the Forest Road, there’s hundreds of cars – luxury cars.
Each has got its load of convertible bars, cutlery cars – superscars!
For today is the day when they sort it out, sort it out,
‘cos they disagree on a gangland boundary.
They disagree on a gangland boundary.

There’s Willy Wright and his boys -
one helluva noise, that’s Billy’s boys!
With fully-fashioned mugs, that’s Little John’s thugs,
the Barking Slugs – supersmugs!
For today is the day when they sort it out, sort it out,
yes these Christian soldiers fight to protect the poor.
East end heroes got to score in…

the Battle of Epping Forest,
yes it’s the Battle of Epping Forest,
right outside your door.
You ain’t seen nothing like it.
No, you ain’t seen nothing like it,
not since the Civil War.

Coming over the hill are the boys of Bill,
and Johnny’s lads stand very still.
With the thumpire’s shout, they all start to clout
- there’s no guns in this gentleman’s bout.
Georgie moves in on the outside left
with a chain flying round his head;
and Harold Demure, from Art Literature,
nips up the nearest tree.
(Here come the cavalry!)

Amidst the battle roar,
accountants keep the score: 10-4.
They’ve never been alone, after getting a radiophone.
The bluebells are ringing for Sweetmeal Sam, real ham,
handing out bread and jam just like any picnic.

It’s 5-4 on William Wright; he made his pile on Derby night.
When Billy was a kid, walking the streets,
the other kids hid – so they did!
And now, after working hard in security trade, he’s got it made.
The shops that need aid are those that haven’t paid.

“I do my double-show quick!” said Mick the Prick, fresh out the nick.
“I sell cheap holiday. The minute they leave,
then a visit I pay – and does it pay!”
And his friend, Liquid Len by name,
of Wine, Women and Wandsworth fame,
said “I’m breaking the legs of the bastard that got me framed!”

They called me the Reverend when I entered the Church unstained;
my employers have changed but the name has remained.
It all began when I went on a tour,
hoping to find some furniture.
I followed a sign – it said “Beautiful Chest”.
It led to a lady who showed me her best.
She was taken by surprise when I quickly closed my eyes.
So she rang the bell, and quick as hell
Bob the Nob came out on his job
to see what the trouble was.
“Louise, is the Reverend hard to please?”
“You’re telling me!”
“Perhaps, sir, if it’s not too late.
we could interest you in our old-fashioned Staffordshire plate?”
“Oh no, not me, I’m a man of repute.”
But the Devil caught hold of my soul and a voice called out “Shoot!”

To save my steeple, I visited people;
for this I’d gone when I met Little John.
His name came, I understood,
when the judge said “You’re a robbing hood.”
He told me of his strange foundation,
conceived on sight of the Woodstock nation;
he’d had to hide his reputation.
When poor, ’twas salvation from door to door.
But now, with a pin-up guru every week,
it’s Love, Peace & Truth Incorporated for all who seek.

He employed me as a karma-ma-mechanic, with overall charms.
His hands were then fit to receive, receive alms.
That’s why we’re in

the Battle of Epping Forest,
yes it’s the Battle of Epping Forest,
right outside your door.
We guard your souls for peanuts,
and we guard your shops and houses
for just a little more.

In with a left hook is the Bethnal Green Butcher,
but he’s countered on the right by Mick’s chain-gang fight,
and Liquid Len, with his smashed bottle men,
is lobbing Bob the Nob across the gob.
With his kisser in a mess, Bob seems under stress,
but Jones the Jug hits Len right in the mug;
and Harold Demure, who’s still not quite sure,
fires acorns from out of his sling.
(Here come the cavalry!)

Up, up above the crowd,
inside their Silver Cloud, done proud,
the bold and brazen brass, seen darkly through the glass.
The butler’s got jam on his Rolls; Roy doles out the lot,
with tea from a silver pot just like any picnic.

Along the Forest Road, it’s the end of the day
and the Clouds roll away.
Each has got its load – they’ll come out for the count
at the break-in of day.
When the limos return for their final review, it’s all thru’
- all they can see is the morning goo.
“There’s no-one left alive – must be draw.”
So the Blackcap Barons toss a coin to settle the score.

OH! MY GOD
BEING DOWN
DOWN
DOWN!