Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι!!….
Ιουνίου 20, 2010
….Επισήμως και πανηγυρικώς!!
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.
Δώσε το χέρι σου – πριν συναχτούν πουλιά
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να ‘ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!
Αρχίζω ν’ αμφιβάλλω πολύ έντονα, τούτες τις τελευταίες μέρες, για το εάν έχουμε νοιώσει ακόμα κι εμείς, οι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι διαδικτυακοί φίλοι, τι σίδερο τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά χρειάζονται για να χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε. Θέλουμε να οικοδομήσουμε κάτι σπουδαίο, και το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι ένα απλό παιχνιδάκι – που μπορεί, ναι, στο χέρι μας είναι να γίνει παιχνιδάκι, μόνο που για να συμβεί αυτό, πρέπει εμείς να γίνουμε πρωτομάστορες, ενώ τώρα είμαστε κάτι ελάχιστα πιο πάνω από παραγιοί.
Ή, αν μου επιτρέπετε να το διατυπώσω ακόμα πιο σκληρά -δηλαδή, ακόμα πιο αληθινά-, αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να μας λιθοβολούν αυτοί που μας φωνάζουν αεροβάτες…
Είναι που βλέπω, βλέπετε, και κάτι πράματα αδιανόητα, που να μην πιστεύω στα μάτια μου, αφού είν’ ετούτα πράματα καμωμένα από εμάς τους ίδιους, που “ποιητές” δηλώνουμε -μάλιστα, “ποιητές της ζωής”, ενίοτε-, “νοήμονες τρελοί”, “πολιτισμένοι”, “αγωνιστές”, ακόμα και “Άνθρωποι”.
Είναι που βλέπω, βλέπετε, σε τίποτε εμείς να μη διαφέρουμε κατά βάθος απ’ τους χαλαστές – ενίοτε, μάλιστα, τους χαλαστές της ζωής, τους απροσμέτρητους παράφρονες που μόνον η στάχτη κι η πούλβερη ικανοποιεί, τους παχύδερμους ανάλγητους και τους ανθρωποφάγους, ακόμ’-ακόμα κι απ’ τους σκορπιούς και τις ύαινες…
Είναι που βλέπω, βλέπετε, ανθρώπους ώριμους -αλλά μόνο ως προς την ηλικία, δυστυχώς…- να μην τους καίγεται καρφάκι για τη ζημιά που ενδέχεται να προκαλέσουν σε πολύ νεώτερα από αυτούς άτομα με την -παντελώς αδικαιολόγητη- εξουσιαστική επιρροή που τους ασκούν, και το μόνο που τους ενδιαφέρει να είναι, μην τυχόν χάσουν -οποία βλακεία!…- την “αυλή” που έχουν καταφέρει να σχηματίσουν ολόγυρά τους, από την οποία πορίζονται δόξα -…βλακεία εις το τετράγωνον!!…- και πελατεία -…εις τον κύβον!!!…
Κι έτσι, καταλήγουμε να γίνουμε μία σαλάτα βλακείας! Ίσως η μεγαλύτερη σαλάτα βλακείας στον κόσμο!
Εμείς οι “νοήμονες”, εμείς οι “εξελιγμένοι”, εμείς οι “πολιτισμένοι” κάνουμε το ακριβώς αντίθετο!…
Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων κατά τις οποίες κάποιος συνάνθρωπός μας θα επιχειρήσει να “αρπαχτεί” επάνω μας, στην προσπάθειά του να γλυτώσει από μια πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία ευρίσκεται, εμείς, για να τον… βοηθήσουμε, του δίνουμε μια περιποιημένη κλοτσιά.
Μάλιστα, έχουμε “εξελίξει” σε θαυμαστό σημείο αυτό το αγαπημένο μας άθλημα -σαν “εξελιγμένα” άτομα που είμαστε-, και δεν καθόμαστε να περιμένουμε πότε θα βρεθεί κανένας άτυχος ν’ αρπαχτεί από πάνω μας, ώστε να ρίξουμε την κλοτσιά και να την καταφχαριστηθούμε: βρίσκουμε μόνοι μας, πανεύκολα -και με το ατιμώρητο, βέβαια-, κάποιον που θεωρούμε κατάλληλο πετσί για να κλοτσήσουμε, και του την ανάβουμε! Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σιτίζουμε και το ερείπιο τύπου Ρικομέξ που σχεδόν όλοι μας ευλαβικά περιποιούμαστε εντός μας, γιγαντώνοντάς το και θάβοντας ολοένα και περισσότερο τους εαυτούς μας κάτω απ’ αυτό! Είναι ετούτη, ξέρετε, μία αρχαιόθεν δοκιμασμένη συνταγή, η οποία φέρνει πάντοτε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα!
Το ποιηματάκι που ακολουθεί, θα πρέπει να το διαβάσετε από κάτω προς τα πάνω, δηλαδή να αρχίσετε από το τελευταίο (έκτο) εντός πλαισίου δίστιχο (και ουδόλως δύστυχο, εννοείται!…) και να συνεχίσετε προς τα πάνω. Μόλις το κάνετε, θα έχετε καταλάβει και το γιατί του έδωσα αυτή την αντίστροφη διάταξη.
Διότι τα κούτσουρα, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ακόμα κι από εσένα τον ίδιο, είναι για να καίγονται!
Μη φτάσεις ώς τη στάχτη!
Μην προκαλέσεις καταστροφή! Εάν το κάνεις, θα γίνεις κι εσύ, ολόκληρος, ένα αποκαΐδι!
Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή
καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει
Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον Εστί
καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει
Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον Εστί
_ _ _ _ X V I_ _ _ _
Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδεροΚαι τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.
Φίλε μου όταν ανάβ’ η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο παρακαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο παρακαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.
Κι όμως του πόθου τ’ όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου θα πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου θα πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να ‘ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο Πρώτος
Και ολίγη γκρίνια, να παρασκευάσουμε σαλάταΑρχίζω ν’ αμφιβάλλω πολύ έντονα, τούτες τις τελευταίες μέρες, για το εάν έχουμε νοιώσει ακόμα κι εμείς, οι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι διαδικτυακοί φίλοι, τι σίδερο τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά χρειάζονται για να χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε. Θέλουμε να οικοδομήσουμε κάτι σπουδαίο, και το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι ένα απλό παιχνιδάκι – που μπορεί, ναι, στο χέρι μας είναι να γίνει παιχνιδάκι, μόνο που για να συμβεί αυτό, πρέπει εμείς να γίνουμε πρωτομάστορες, ενώ τώρα είμαστε κάτι ελάχιστα πιο πάνω από παραγιοί.
Ή, αν μου επιτρέπετε να το διατυπώσω ακόμα πιο σκληρά -δηλαδή, ακόμα πιο αληθινά-, αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να μας λιθοβολούν αυτοί που μας φωνάζουν αεροβάτες…
Είναι που βλέπω, βλέπετε, και κάτι πράματα αδιανόητα, που να μην πιστεύω στα μάτια μου, αφού είν’ ετούτα πράματα καμωμένα από εμάς τους ίδιους, που “ποιητές” δηλώνουμε -μάλιστα, “ποιητές της ζωής”, ενίοτε-, “νοήμονες τρελοί”, “πολιτισμένοι”, “αγωνιστές”, ακόμα και “Άνθρωποι”.
Είναι που βλέπω, βλέπετε, σε τίποτε εμείς να μη διαφέρουμε κατά βάθος απ’ τους χαλαστές – ενίοτε, μάλιστα, τους χαλαστές της ζωής, τους απροσμέτρητους παράφρονες που μόνον η στάχτη κι η πούλβερη ικανοποιεί, τους παχύδερμους ανάλγητους και τους ανθρωποφάγους, ακόμ’-ακόμα κι απ’ τους σκορπιούς και τις ύαινες…
Είναι που βλέπω, βλέπετε, ανθρώπους ώριμους -αλλά μόνο ως προς την ηλικία, δυστυχώς…- να μην τους καίγεται καρφάκι για τη ζημιά που ενδέχεται να προκαλέσουν σε πολύ νεώτερα από αυτούς άτομα με την -παντελώς αδικαιολόγητη- εξουσιαστική επιρροή που τους ασκούν, και το μόνο που τους ενδιαφέρει να είναι, μην τυχόν χάσουν -οποία βλακεία!…- την “αυλή” που έχουν καταφέρει να σχηματίσουν ολόγυρά τους, από την οποία πορίζονται δόξα -…βλακεία εις το τετράγωνον!!…- και πελατεία -…εις τον κύβον!!!…
Κι έτσι, καταλήγουμε να γίνουμε μία σαλάτα βλακείας! Ίσως η μεγαλύτερη σαλάτα βλακείας στον κόσμο!
Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι!
Αυτό ακριβώς κάνουν οι σοφές μέλισσες για να χτίζουν
τις εξαγωνικές κηρήθρες τους. Επίσης, το κάνουν όταν τα σμάρια τους εισέρχονται στη νέα μόνιμη κατοικία τους, αλλά και
για να ξαναμπούν στην κυψέλη τους, όταν καμμιά φορά συμβαίνει
να πέσουν ξαφνικά μπροστά της πολλές μέλισσες μαζί.
Αυτό ακριβώς κάνουν οι σοφές μέλισσες για να χτίζουν
τις εξαγωνικές κηρήθρες τους. Επίσης, το κάνουν όταν τα σμάρια τους εισέρχονται στη νέα μόνιμη κατοικία τους, αλλά και
για να ξαναμπούν στην κυψέλη τους, όταν καμμιά φορά συμβαίνει
να πέσουν ξαφνικά μπροστά της πολλές μέλισσες μαζί.
Εμείς οι “νοήμονες”, εμείς οι “εξελιγμένοι”, εμείς οι “πολιτισμένοι” κάνουμε το ακριβώς αντίθετο!…
Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων κατά τις οποίες κάποιος συνάνθρωπός μας θα επιχειρήσει να “αρπαχτεί” επάνω μας, στην προσπάθειά του να γλυτώσει από μια πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία ευρίσκεται, εμείς, για να τον… βοηθήσουμε, του δίνουμε μια περιποιημένη κλοτσιά.
Μάλιστα, έχουμε “εξελίξει” σε θαυμαστό σημείο αυτό το αγαπημένο μας άθλημα -σαν “εξελιγμένα” άτομα που είμαστε-, και δεν καθόμαστε να περιμένουμε πότε θα βρεθεί κανένας άτυχος ν’ αρπαχτεί από πάνω μας, ώστε να ρίξουμε την κλοτσιά και να την καταφχαριστηθούμε: βρίσκουμε μόνοι μας, πανεύκολα -και με το ατιμώρητο, βέβαια-, κάποιον που θεωρούμε κατάλληλο πετσί για να κλοτσήσουμε, και του την ανάβουμε! Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σιτίζουμε και το ερείπιο τύπου Ρικομέξ που σχεδόν όλοι μας ευλαβικά περιποιούμαστε εντός μας, γιγαντώνοντάς το και θάβοντας ολοένα και περισσότερο τους εαυτούς μας κάτω απ’ αυτό! Είναι ετούτη, ξέρετε, μία αρχαιόθεν δοκιμασμένη συνταγή, η οποία φέρνει πάντοτε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα!
Το ποιηματάκι που ακολουθεί, θα πρέπει να το διαβάσετε από κάτω προς τα πάνω, δηλαδή να αρχίσετε από το τελευταίο (έκτο) εντός πλαισίου δίστιχο (και ουδόλως δύστυχο, εννοείται!…) και να συνεχίσετε προς τα πάνω. Μόλις το κάνετε, θα έχετε καταλάβει και το γιατί του έδωσα αυτή την αντίστροφη διάταξη.
Ξ Υ Π Ν Α Α Α Α ! ! ! !
Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι,
της πεμπτουσίας του βίου μας να πιούμε το κανάτι!
της πεμπτουσίας του βίου μας να πιούμε το κανάτι!
Έλα να κλείσουμε ο ένας στον άλλονε το μάτι,
στα ουράνια να πάμ’ εκεί ψηλά που ζουν οι αθανάτοι!
στα ουράνια να πάμ’ εκεί ψηλά που ζουν οι αθανάτοι!
Αδύνατον να καταλάβω γιατί με έχεις άχτι!…
Α! Σίγουρα, από ένα μάταιο μωρόδοξο γινάτι!
Α! Σίγουρα, από ένα μάταιο μωρόδοξο γινάτι!
Έλα να γίνουμε ο ένας του άλλου σκαλοπάτι,
αντί να βγάζουμε ο ένας του αλλουνού το μάτι!
αντί να βγάζουμε ο ένας του αλλουνού το μάτι!
Έλα να καθαρίσουμε της ζήσης μας το μονοπάτι
αν θες να μη σαπίσουμε στον τόπο εδώ αμανάτι!
Μη λυπηθείς τα κούτσουρα!αν θες να μη σαπίσουμε στον τόπο εδώ αμανάτι!
Διότι τα κούτσουρα, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ακόμα κι από εσένα τον ίδιο, είναι για να καίγονται!
Μη φτάσεις ώς τη στάχτη!
Μην προκαλέσεις καταστροφή! Εάν το κάνεις, θα γίνεις κι εσύ, ολόκληρος, ένα αποκαΐδι!
Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΠΑΡ’ ΟΛ’ ΑΥΤΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ: ΑΠΟ ΜΑΣ Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ!
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ: ΑΠΟ ΜΑΣ Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ!
Κι άλλο “αίνιγμα” με ολόψυχες προ(σ)κλήσεις!!!!
Ιουνίου 18, 2010
Προσκλήσεις σπέρνω σπόρους μοιράζω
και μαράζι δε βάζω
σημειώσεις μονάχα αραδιάζω
τα πρόσωπα απ’ τις μάσκες ξεχωρίζω
τους φίλους απ’ τη μαύρη θλίψη βγάζω
Κι όταν είναι αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου
ήγουν στην άτολμη απραξία εξαντλώ τον εαυτό μου,
πάλι το ίδιο -ή, έστω, εμπλουτισμένο- μοιρολόι τραγουδάμε
κάποια (μοιραία, μήπως;) δεκάτη ογδόη του Οκτώβρη….
με τα όργανα και τη φωνή που ως ά-τομα (;;;;!!!!????….)
οι ίδιοι προτιμάμε:
και γεγονότα και Αριθμούς
Βουνά ταξίδια του Βυθού
Γεννήσεις πλοία του σκοτωμού
Μάγισσες του μεσημεριού
τα λόγια που οι ίδιοι είπαν μόλις χθες
τα βέλη που έριξαν χωρίς να φταις
το τέσσερα και το δεκάξι
τη Νύχτα που έχει πια Χαράξει
τα δυο αφτιά που φλέβισαν
τα δύο μάτια που έπρηξαν
τα δάκρυα και οι οθόνες
τους Άνθρωπους και τους τελώνες
τους Δρόμους που έγιναν χελώνες
τους Κρόνους και την Άγια Πέτρα
του Έρωτος την Άτρωτη Φαρέτρα
Λοιπόν, για όσες και όσους φίλους ενδιαφέρονται, έχουμε και λέμε:
Σήμερα Παρασκευή, βρισκόμαστε έξω από το Ινστιτούτο Θερβάντες, οδός Μητροπόλεως 23, και ώρα 7.30, για την παράσταση “Cafe Cantante” (η οποία αρχίζει στις 8.00).
Μεθαύριο Κυριακή και την επόμενη Δευτέρα, βρισκόμαστε στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, οδός Φωκίωνος Νέγρη 42, το αργότερο μέχρι τις 9.10 μ.μ., για το τρίπτυχο πάνω στα έργα του Σάμουελ Μπέκετ.
Από την Τρίτη και μετά, το θέατρο των συναντήσεών μας μεταφέρεται για περίπου τρεις εβδομάδες στην Κρήτη (προσφέρεται και για μπάνια, τώρα πια), και βλέπουμε πάλι.
Όποια και όποιος ενδιαφέρεται για κοινή “έφοδο” στις αθηναϊκές παραστάσεις των τριών αυτών ημερών, μπορεί να μου τηλεφωνεί για συνεννόηση στο 6970.398.445.
Για τη σημερινή παράσταση στο Ινστιτούτο Θερβάντες, μου είναι εύκολο να βγάλω εισιτήρια για όποιον θέλει (κοστίζουν 15 ευρώ), αρκεί να μου το πει εγκαίρως.
Εννοείται πως εγώ θα είμαι διαθέσιμος και τις τρεις μέρες, αν όμως δεν υπάρξει ανταπόκριση από κανέναν, δεν πρόκειται να πηγαίνω ούτε εγώ, διότι ο χρόνος μου είναι πολύτιμος.
και μαράζι δε βάζω
σημειώσεις μονάχα αραδιάζω
τα πρόσωπα απ’ τις μάσκες ξεχωρίζω
τους φίλους απ’ τη μαύρη θλίψη βγάζω
Σπόρους προκλήσεων γεμάτων Ανθρωπιάς
αγρύπνιες παρακλήσεων δίχως κακομοιριά
έλξεις φιλότητος -κι εν γένει Έρωτος, σαφώς-
αδιάκοπ’ αραδιάζω
χωρίς από μαράζι ούτ’ ένα τόσο ίχνος πια να βάζω
όταν η απάντηση που παίρνω είν’ ένα μαύρο “Απουσιάζω“
μήτε όμως και τους άλλους στην οδύνη να βουλιάζω
κείνους που ένα “Ναι!” μου λένε
δίχως πολλές φορές να ξέρουνε τι θένε,
μα τουναντίον από πόνο θλίψη και καημό με αγάπη τους αδειάζω
αγρύπνιες παρακλήσεων δίχως κακομοιριά
έλξεις φιλότητος -κι εν γένει Έρωτος, σαφώς-
αδιάκοπ’ αραδιάζω
χωρίς από μαράζι ούτ’ ένα τόσο ίχνος πια να βάζω
όταν η απάντηση που παίρνω είν’ ένα μαύρο “Απουσιάζω“
μήτε όμως και τους άλλους στην οδύνη να βουλιάζω
κείνους που ένα “Ναι!” μου λένε
δίχως πολλές φορές να ξέρουνε τι θένε,
μα τουναντίον από πόνο θλίψη και καημό με αγάπη τους αδειάζω
Κι έτσι ολοένα μέσα στην πράξη ωριμάζω
μέσα στη δράση ευ-δοκιμώ και άνθη βγάζω
-γέφυρα γέγονα μες στα γκρεμνά στις καταιγίδες
τους συνανθρώπους μου να προστατεύω απ’ τις παγίδες-
τα εσώψυχά μου τα κουσούρια βρήκα τον τρόπο και κατασιγάζω
τα εντός μου δόλια τέρατα γέγονα πλέον ικανός τέλεια να δαμάζω
– τον μόνο τρόπο δηλαδή που εγγυάται νίκη εωθινή και όχι
ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ να κοιμάται
νίκη μαθές τους πύρρειους θρίαμβους ούτε που ξέρει να θυμάται
μέσα στη δράση ευ-δοκιμώ και άνθη βγάζω
-γέφυρα γέγονα μες στα γκρεμνά στις καταιγίδες
τους συνανθρώπους μου να προστατεύω απ’ τις παγίδες-
τα εσώψυχά μου τα κουσούρια βρήκα τον τρόπο και κατασιγάζω
τα εντός μου δόλια τέρατα γέγονα πλέον ικανός τέλεια να δαμάζω
– τον μόνο τρόπο δηλαδή που εγγυάται νίκη εωθινή και όχι
ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ να κοιμάται
νίκη μαθές τους πύρρειους θρίαμβους ούτε που ξέρει να θυμάται
Και όλα ετούτα πετυχαίνω δίχως ούτε γι’ αστείο να καγχάζω
χωρίς να κοκορεύομαι τίποτα το ιδιαίτερο να παρουσιάζω
-απλώς και μόνο ματαιόδοξα θέλοντας να εντυπωσιάζω-
και βέβαια χωρίς κανέναν στο ελάχιστο να εξουσιάζω
αφού το μόνο εγώ που θέλω είν’ την ουσία διαρκώς να πλησιάζω
αυτήν που ανέκαθεν με τρέλαινε στα μάτια να κοιτάζω
και αποζητούσα να την βρω στην αγκαλιά της μέσα να κουρνιάζω
την ίδια αυτήν που όλοι μας ποθούμε -πράγμα που πλέον
ούτε που το κουβεντιάζω-
χωρίς να κοκορεύομαι τίποτα το ιδιαίτερο να παρουσιάζω
-απλώς και μόνο ματαιόδοξα θέλοντας να εντυπωσιάζω-
και βέβαια χωρίς κανέναν στο ελάχιστο να εξουσιάζω
αφού το μόνο εγώ που θέλω είν’ την ουσία διαρκώς να πλησιάζω
αυτήν που ανέκαθεν με τρέλαινε στα μάτια να κοιτάζω
και αποζητούσα να την βρω στην αγκαλιά της μέσα να κουρνιάζω
την ίδια αυτήν που όλοι μας ποθούμε -πράγμα που πλέον
ούτε που το κουβεντιάζω-
μα υστερικά την κυνηγούμε οπότε διαρκώς την απωθούμε
κι εν συνεχεία τη μισούμε καθώς το ίδιο τον εαυτό αντιπαθούμε
μόνο και μόνο ώστε να μπορούμε ασύστολα να απορούμε
τι διάολο είναι αυτό που φταίει και τη ζωούλα μας την κατακαίει
κι απαρηγόρητες Μανιάτισσες ανόητες για θάνατο που
δεν μας βρήκε
με ολοφυρμούς με κοπετούς στην πιο καλή των περιπτώσεων μοιρολογάμε
έτσι καθώς ο σ-ατανάς μέσα μας σαν το νοικοκύρη μπήκε
ώστε το θάνατο εν τέλει οι ίδιοι επάνω μας τονε τραβάμε
Το υπέροχο βίντεο που ακολουθεί, το ανακάλυψα χάρη στη φίλη mi_metrelaineis.
Μαζί με τις ευχαριστίες μου, της αφιερώνω ιδιαίτερα, εκτός από αυτό,
και το δεύτερο βίντεο με τους Enigma που έχω συμπεριλάβει σε αυτή την
ανάρτηση.κι εν συνεχεία τη μισούμε καθώς το ίδιο τον εαυτό αντιπαθούμε
μόνο και μόνο ώστε να μπορούμε ασύστολα να απορούμε
τι διάολο είναι αυτό που φταίει και τη ζωούλα μας την κατακαίει
κι απαρηγόρητες Μανιάτισσες ανόητες για θάνατο που
δεν μας βρήκε
με ολοφυρμούς με κοπετούς στην πιο καλή των περιπτώσεων μοιρολογάμε
έτσι καθώς ο σ-ατανάς μέσα μας σαν το νοικοκύρη μπήκε
ώστε το θάνατο εν τέλει οι ίδιοι επάνω μας τονε τραβάμε
Κι όταν είναι αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου
ήγουν στην άτολμη απραξία εξαντλώ τον εαυτό μου,
πάλι το ίδιο -ή, έστω, εμπλουτισμένο- μοιρολόι τραγουδάμε
κάποια (μοιραία, μήπως;) δεκάτη ογδόη του Οκτώβρη….
με τα όργανα και τη φωνή που ως ά-τομα (;;;;!!!!????….)
οι ίδιοι προτιμάμε:
Κάποιες στιγμές πιο φωτεινές,
που συλλογιόμαστε πως όλα είναι δικά μας
μα σαν να γλίστρησαν στο χθες
και ουδέποτε είν’ εδώ στο σήμερα στα δάχτυλά μας,
ε τότενες πολύ σωστότερα έρχετ’ η απορία
- πολύ εγγύτερα, προσωρινά, είμαστε στην ουσία:
που συλλογιόμαστε πως όλα είναι δικά μας
μα σαν να γλίστρησαν στο χθες
και ουδέποτε είν’ εδώ στο σήμερα στα δάχτυλά μας,
ε τότενες πολύ σωστότερα έρχετ’ η απορία
- πολύ εγγύτερα, προσωρινά, είμαστε στην ουσία:
Μα είν’ ελάχιστη η απόσταση απ’ το προσωρινά ώς το παντοτινά!
Σχεδόν ανύπαρκτη (λέω “σχεδόν” αντί για “κυριολεκτικά”,
μη για τρελό πάλι με πείτε)!
Σας το υπογράφω, τώρα που το ‘φερε η κουβέντα εδωνά!
Απ’ τη ζωή την πείρα το μυαλό και την καρδιά μου
είναι όλα ετούτα που σας γράφω
- δεν είμαι πίθηκος και δε μου αρέσει τίποτε ν’ αντιγράφω!
Σχεδόν ανύπαρκτη (λέω “σχεδόν” αντί για “κυριολεκτικά”,
μη για τρελό πάλι με πείτε)!
Σας το υπογράφω, τώρα που το ‘φερε η κουβέντα εδωνά!
Απ’ τη ζωή την πείρα το μυαλό και την καρδιά μου
είναι όλα ετούτα που σας γράφω
- δεν είμαι πίθηκος και δε μου αρέσει τίποτε ν’ αντιγράφω!
Εκεί στο βάθος Είμαι Εγώ
ολόρθος σε προσμένει ο
που κάνει το Θαύμα μπορετό
όρθρος που ανασταίνει
ολόρθος σε προσμένει ο
που κάνει το Θαύμα μπορετό
όρθρος που ανασταίνει
Οι δρόμοι όλοι του ντουνιά
σ’ εμέναν οδηγούνε
δοκιμασμένη απανεμιά
κι ας οι καιροί λυσσούνε
σ’ εμέναν οδηγούνε
δοκιμασμένη απανεμιά
κι ας οι καιροί λυσσούνε
Εκεί στο βάθος το Παιδί
που μοιάζει με λωλάδι
μοσχοβολεί το γιασεμί
χάνεται το σκοτάδι
που μοιάζει με λωλάδι
μοσχοβολεί το γιασεμί
χάνεται το σκοτάδι
Εκεί στο βάθος του μυαλού
στέκεις φυλακισμένη
Παρθένα Κόρη του Γιαλού
Μήτρα χαροκαμένη
στέκεις φυλακισμένη
Παρθένα Κόρη του Γιαλού
Μήτρα χαροκαμένη
Εκεί μακριά στη Σάντα Φε
τη Σκάλα ανέβα αδελφέ
μην πίνεις πια πικρό καφέ
κάψε τους κάφρους της Χουαρέζ!
τη Σκάλα ανέβα αδελφέ
μην πίνεις πια πικρό καφέ
κάψε τους κάφρους της Χουαρέζ!
Εκεί στο βάθος το Φιλί
γνήσια Καρδιά σε καρτερεί
που σκίζει σα νυστέρι
τον Κόσμο της Ζωής θα φέρει
γνήσια Καρδιά σε καρτερεί
που σκίζει σα νυστέρι
τον Κόσμο της Ζωής θα φέρει
Τι λείπει σε όσα μέχρι εδωπέρα είπα, εκτός από τη λύπη;
Γιατ’ είναι αλήθεια όσο και αν αλλόκοτο φαντάζει, πως κάτι λείπει!
Είναι το κλου είνα’ η ΜΑΓΕΙΑ είνα’ η ευ-φορία η ΕΥΤΥΧΙΑ
που δε σ’ αφήνει ούτε λεπτό άπαξ και πιάσεις τον σωστό
ευλογημένο τον Σκοπό – μέσα σ’ αυτόν εσύ κι εγώ
μέσα σε Αυτόν όλο το σύμπαν που δε σηκώνει είπα και ξείπα
που κάνει μια χαψιά τις ΗΠΑ και όλα τα παράσιτα τα δίχως τσίπα
μέσα σε Αυτόν υπάρχουμε γεννιόμαστε για να Τον πάθουμε!
Και κάτι για όσους τυχόν ξεχνούνΓιατ’ είναι αλήθεια όσο και αν αλλόκοτο φαντάζει, πως κάτι λείπει!
Είναι το κλου είνα’ η ΜΑΓΕΙΑ είνα’ η ευ-φορία η ΕΥΤΥΧΙΑ
που δε σ’ αφήνει ούτε λεπτό άπαξ και πιάσεις τον σωστό
ευλογημένο τον Σκοπό – μέσα σ’ αυτόν εσύ κι εγώ
μέσα σε Αυτόν όλο το σύμπαν που δε σηκώνει είπα και ξείπα
που κάνει μια χαψιά τις ΗΠΑ και όλα τα παράσιτα τα δίχως τσίπα
μέσα σε Αυτόν υπάρχουμε γεννιόμαστε για να Τον πάθουμε!
και γεγονότα και Αριθμούς
Βουνά ταξίδια του Βυθού
Γεννήσεις πλοία του σκοτωμού
Μάγισσες του μεσημεριού
τα λόγια που οι ίδιοι είπαν μόλις χθες
τα βέλη που έριξαν χωρίς να φταις
το τέσσερα και το δεκάξι
τη Νύχτα που έχει πια Χαράξει
τα δυο αφτιά που φλέβισαν
τα δύο μάτια που έπρηξαν
τα δάκρυα και οι οθόνες
τους Άνθρωπους και τους τελώνες
τους Δρόμους που έγιναν χελώνες
τους Κρόνους και την Άγια Πέτρα
του Έρωτος την Άτρωτη Φαρέτρα
Κι από κοντά
κι από μακριά
κι από έξω
κι από μέσα
-αρκεί να έχεις λίγη μπέσα-
κι από μακριά
κι από έξω
κι από μέσα
-αρκεί να έχεις λίγη μπέσα-
μονάχα με το Ολότροπο
του Κόσμου το Τραγούδι
παύει να κλώθει η Άτροπος
Ανθίζει το Λουλούδι
- λαγχάνει ο Λίθος Πράσιν’ Ωραίο Χνούδι
του Κόσμου το Τραγούδι
παύει να κλώθει η Άτροπος
Ανθίζει το Λουλούδι
- λαγχάνει ο Λίθος Πράσιν’ Ωραίο Χνούδι
Λοιπόν, για όσες και όσους φίλους ενδιαφέρονται, έχουμε και λέμε:
Σήμερα Παρασκευή, βρισκόμαστε έξω από το Ινστιτούτο Θερβάντες, οδός Μητροπόλεως 23, και ώρα 7.30, για την παράσταση “Cafe Cantante” (η οποία αρχίζει στις 8.00).
Μεθαύριο Κυριακή και την επόμενη Δευτέρα, βρισκόμαστε στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, οδός Φωκίωνος Νέγρη 42, το αργότερο μέχρι τις 9.10 μ.μ., για το τρίπτυχο πάνω στα έργα του Σάμουελ Μπέκετ.
Από την Τρίτη και μετά, το θέατρο των συναντήσεών μας μεταφέρεται για περίπου τρεις εβδομάδες στην Κρήτη (προσφέρεται και για μπάνια, τώρα πια), και βλέπουμε πάλι.
Όποια και όποιος ενδιαφέρεται για κοινή “έφοδο” στις αθηναϊκές παραστάσεις των τριών αυτών ημερών, μπορεί να μου τηλεφωνεί για συνεννόηση στο 6970.398.445.
Για τη σημερινή παράσταση στο Ινστιτούτο Θερβάντες, μου είναι εύκολο να βγάλω εισιτήρια για όποιον θέλει (κοστίζουν 15 ευρώ), αρκεί να μου το πει εγκαίρως.
Εννοείται πως εγώ θα είμαι διαθέσιμος και τις τρεις μέρες, αν όμως δεν υπάρξει ανταπόκριση από κανέναν, δεν πρόκειται να πηγαίνω ούτε εγώ, διότι ο χρόνος μου είναι πολύτιμος.
Μια τοσοδούλα -τετράφυλλη, κι αυτή!- αφιέρωση στ’ Αστέρια μου που γίναν ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ
Ιουνίου 16, 2010
Βγαίν’ η βαρκούλα, βγαίν’ η βαρκούλα του ψαρά
από το περιγιάλι, βαρκούλα, βαρκούλα
από το περιγιάλι, βαρκούλα του ψαρά
από το περιγιάλι, βαρκούλα, βαρκούλα
από το περιγιάλι, βαρκούλα του ψαρά
Κι απλώνει ο ναύτης, κι απλώνει ο ναύτης με χαρά
τα δίχτυα του και πάλι, βαρκούλα, βαρκούλα
τα δίχτυα του και πάλι, βαρκούλα του ψαρά
τα δίχτυα του και πάλι, βαρκούλα, βαρκούλα
τα δίχτυα του και πάλι, βαρκούλα του ψαρά
Το φεγγαράκι, το φεγγαράκι τον γιαλό
τον κάνει σαν καθρέφτη, βαρκούλα, βαρκούλα
τον κάνει σαν καθρέφτη, βαρκούλα του ψαρά
τον κάνει σαν καθρέφτη, βαρκούλα, βαρκούλα
τον κάνει σαν καθρέφτη, βαρκούλα του ψαρά
Και κάθε ψάρι, και κάθε ψάρι παχουλό
μέσα στα δίχτυα πέφτει, βαρκούλα, βαρκούλα
μέσα στα δίχτυα πέφτει, βαρκούλα του ψαρά
μέσα στα δίχτυα πέφτει, βαρκούλα, βαρκούλα
μέσα στα δίχτυα πέφτει, βαρκούλα του ψαρά
Πολύ κουράστη-, πολύ κουράστηκες ψαρά
τα ψάρια είναι δικά σου, βαρκούλα, βαρκούλα
τα ψάρια είναι δικά σου, βαρκούλα του ψαρά
τα ψάρια είναι δικά σου, βαρκούλα, βαρκούλα
τα ψάρια είναι δικά σου, βαρκούλα του ψαρά
Και πούλα τα, και πούλα τα στην αγορά
να θρέψεις τα παιδιά σου, βαρκούλα, βαρκούλα
να θρέψεις τα παιδιά σου, βαρκούλα του ψαρά
Την επόμενη βδομάδα, θα συμπληρώσω την ανάρτηση με εικόνες από ένα
βιβλίο ΜΟΥ. Η πιο ωραία από αυτές, θα είναι η ζωγραφιά που είχε κάνει σε
μία από τις πίσω λευκές του σελίδες ένα κοριτσάκι από την Πορτογαλία,
που λέγεται Βίρια, εν έτει 1994….να θρέψεις τα παιδιά σου, βαρκούλα, βαρκούλα
να θρέψεις τα παιδιά σου, βαρκούλα του ψαρά
Συμβιβαστείτε προς το παρόν με αυτά τα ολίγα έμφιλα, και πάλι εδώ είμαστε!!!!
Θαυμαστό ταξίδι μες στη νύχτα
Ιουνίου 16, 2010
Νύχτα ξεκίνησα κατά τη δύση
και όμως βρέθηκα σε υπέρλαμπρη ανατολή!
Θαρρείς πως πήγαινα κόντρα στη Φύση
κι αυτή διέταξε να πάρω αποβολή!
και όμως βρέθηκα σε υπέρλαμπρη ανατολή!
Θαρρείς πως πήγαινα κόντρα στη Φύση
κι αυτή διέταξε να πάρω αποβολή!
Μπροστά μου δεν φαινόταν ούτε αχτίδα
τα ποδάρια μου ολοένα εκαταβούλιαζαν
όλα μού λέγαν δεν υπάρχει ελπίδα
-το ίδιο δε σου λέγανε κι εσένα;-
και τα στοιχειά με πείσμα ενάντια μου εμάνιαζαν
τα ποδάρια μου ολοένα εκαταβούλιαζαν
όλα μού λέγαν δεν υπάρχει ελπίδα
-το ίδιο δε σου λέγανε κι εσένα;-
και τα στοιχειά με πείσμα ενάντια μου εμάνιαζαν
Μ’ απτόητος εκεί! εγώ επροχωρούσα
νύχτα στη νύχτα, έλεγα, μέρα λαμπρή θα φέρει
είχα ένα στόχο που ποτέ δε λησμονούσα
- και ξάφνου πέφτει απ’ τα ψηλά έν’ αστέρι!
νύχτα στη νύχτα, έλεγα, μέρα λαμπρή θα φέρει
είχα ένα στόχο που ποτέ δε λησμονούσα
- και ξάφνου πέφτει απ’ τα ψηλά έν’ αστέρι!
Λες κι ήτανε το σύνθημα, κάστρο μπροστά μου εφάνη!
Σ’ εμένανε ν’ αντισταθεί τον Ούννο τον Αττίλα
στάθηκε ολόρθο κι οχυρώθηκε με ένα πυροφάνι…
Εγώ όμως Μέρα γύρευα, καμμιά νίκη-ξεφτίλα…
Σ’ εμένανε ν’ αντισταθεί τον Ούννο τον Αττίλα
στάθηκε ολόρθο κι οχυρώθηκε με ένα πυροφάνι…
Εγώ όμως Μέρα γύρευα, καμμιά νίκη-ξεφτίλα…
Μα ήταν τόσο όμορφο, που με ήλκυσε κοντά του.
Να του αρνηθώ δεν μπόραγα, ας του έκανα τη χάρη,
έστω κι αν με περνούσε για εχθρό, που ‘πρεπε του θανάτου
βόλι ευθύς να του έστελνε, σαν άλλη Μάτα Χάρι
Να του αρνηθώ δεν μπόραγα, ας του έκανα τη χάρη,
έστω κι αν με περνούσε για εχθρό, που ‘πρεπε του θανάτου
βόλι ευθύς να του έστελνε, σαν άλλη Μάτα Χάρι
Ευλαβικά πλησίαζα, θαύμαζα απορημένος
γιατ’ ήτανε το κάλλος της σιωπής του, χρυσή μια τέτοια μελωδία,
που γούρλωσαν τα μάτια μου παρ’ ότι νυσταγμένος!
Μου τραγουδούσε μυστικά με θλίψη μες στην αδικία
ότι αλήθεια αποτελεί μια ατόφια παρουσία
γιατ’ ήτανε το κάλλος της σιωπής του, χρυσή μια τέτοια μελωδία,
που γούρλωσαν τα μάτια μου παρ’ ότι νυσταγμένος!
Μου τραγουδούσε μυστικά με θλίψη μες στην αδικία
ότι αλήθεια αποτελεί μια ατόφια παρουσία
Δε χρειαζόταν να το πει, το είχα καταλάβει
κι ευθύς ανταποκρίθηκα πριν καν αυτή προλάβει
το θάμβος της ολότελα να κρύψει στη μελάνη
σατανικών στιχουργικών που θα έκανε χαρμάνι
κι ευθύς ανταποκρίθηκα πριν καν αυτή προλάβει
το θάμβος της ολότελα να κρύψει στη μελάνη
σατανικών στιχουργικών που θα έκανε χαρμάνι
στον Φόβο υπακούοντας
τη Φύση παρακούοντας
- μα κάπου Εμένα εισακούοντας
που είχα πλέον γίνει λέοντας…
τη Φύση παρακούοντας
- μα κάπου Εμένα εισακούοντας
που είχα πλέον γίνει λέοντας…
Το έφερα γύρο βήμα-βήμα
καθώς μουρμούριζε το κύμα
που το εμπέρδευα με το σκοπό της
όπως αυτή εμένανε με το φρουρό της
καθώς μουρμούριζε το κύμα
που το εμπέρδευα με το σκοπό της
όπως αυτή εμένανε με το φρουρό της
Μα το σκοπό μου ούτε στιγμή δεν είχα ξεχάσει
απλώς το κάστρο με κατηύθυνε στη δράση
όπως ο φάρος, ο φρουρός ο εαυτός μου
φύλαγε τ’ Όνειρό μου και το Βιός μου
απλώς το κάστρο με κατηύθυνε στη δράση
όπως ο φάρος, ο φρουρός ο εαυτός μου
φύλαγε τ’ Όνειρό μου και το Βιός μου
Συνέχισα λοιπόν δυναμικά τη στράτα
για να βρεθώ ογλήγορα σε ασφάλεια λιμανίσια
όπου είχα την πιο τέλεια πια να διαλέξω βάρκα
το Αγαπημένο κάστρο ν’ απαγάγω σ’ Ελευθερία ίσια
για να βρεθώ ογλήγορα σε ασφάλεια λιμανίσια
όπου είχα την πιο τέλεια πια να διαλέξω βάρκα
το Αγαπημένο κάστρο ν’ απαγάγω σ’ Ελευθερία ίσια
Είχε -ΝΑΙ!- γλυκοχαράξει, θα το πω αν δε σας πειράζει!
Έφευγε τρεχάτο προς τη δύση το μαράζι!
Κάπου στον κόσμο έπαυε να πέφτει το χαλάζι!
Κι ο θάνατος, κότα σωστή,
στις κουτσουλιές του χώθηκε, μόνιμα να κουρνιάζει!
Έφευγε τρεχάτο προς τη δύση το μαράζι!
Κάπου στον κόσμο έπαυε να πέφτει το χαλάζι!
Κι ο θάνατος, κότα σωστή,
στις κουτσουλιές του χώθηκε, μόνιμα να κουρνιάζει!
Άλλη δεν είχα πια επιλογή,
έπρεπε να γυρίσω κατά την ανατολή.
Μπροστά μου, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο
σπονδή στον Έρωτα έκανε, τιμημένο!
έπρεπε να γυρίσω κατά την ανατολή.
Μπροστά μου, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο
σπονδή στον Έρωτα έκανε, τιμημένο!
Όλα είχαν γίνει τώρα τόσο απλά
τα πόδια μου πατούσαν όμως δε βουλιάζαν πια
της Γης φτερά σα να μου έδωσαν οι φτέρνες
συγχρόνως σφίγγοντας του κάστρου μου τις φρένες
τα πόδια μου πατούσαν όμως δε βουλιάζαν πια
της Γης φτερά σα να μου έδωσαν οι φτέρνες
συγχρόνως σφίγγοντας του κάστρου μου τις φρένες
Πέρασα πάλι βιαστικά από κοντά του
ότι έπρεπε το Άλφα να ‘βρισκα στο φρύδι του κυμάτου
το Άλφα το κατάλευκο και κόκκινο κι ωραίο
το άτι που ψηλά στο Φως να μας υπάγει ήταν μοιραίο
ότι έπρεπε το Άλφα να ‘βρισκα στο φρύδι του κυμάτου
το Άλφα το κατάλευκο και κόκκινο κι ωραίο
το άτι που ψηλά στο Φως να μας υπάγει ήταν μοιραίο
Άλφα
Όπως η Αρχική Απέριττη Αλήθεια μας
Όπως το αστέρι της Αυγής
Όπως του Έαρός μου ο Αέρας
(ρίκο ρίκο ρίκο-κο ρίκο-κο ρίκο-κο)
της Ήρας μας η Αξία
η Ιώνισσα που Juno την καλούνε
οι ακέφαλοι οι Λατίνοι
τ’ αδέλφια των Σ-ιων-ιστών
Όπως η Αρχική Απέριττη Αλήθεια μας
Όπως το αστέρι της Αυγής
Όπως του Έαρός μου ο Αέρας
(ρίκο ρίκο ρίκο-κο ρίκο-κο ρίκο-κο)
της Ήρας μας η Αξία
η Ιώνισσα που Juno την καλούνε
οι ακέφαλοι οι Λατίνοι
τ’ αδέλφια των Σ-ιων-ιστών
Όπως το σύννεφο το Άσπρο των κυμάτων
συνάμα των ουράνιων σωμάτων
Όπως της Αδελφοσύνης η δοξαστική Μυρσίνη
Όπως της Αγάπης μας το Αστραφτερό Χρυσάφι
συνάμα των ουράνιων σωμάτων
Όπως της Αδελφοσύνης η δοξαστική Μυρσίνη
Όπως της Αγάπης μας το Αστραφτερό Χρυσάφι
Όπως του Ήλιου μας η υπέρλαμπρη Ανατολή
Μα τι άλλο τώρα να σας ιστορήσω;
Τα βλέπετε όλα μπρος στα μάτια σας
τα σύννεφα που τρέχουν τα όρη που αντέχουν
- στο Θαύμα της Ανατολής κάλλιο να σας αφήσω!
[Σημ. Τώρα που κατόρθωσα κι ανέβασα όλα τα βίντεο που ήθελα να
συμπεριλάβω εδώ, αλλάζω για ένα μικρό διάστημα την ημερομηνία αυτής της
αναρτήσεως, ώστε να βρίσκεται στις θέσεις των πιο πρόσφατων και να τη
δουν στην πλήρη της μορφή όσοι ενδιαφέρονται. Θα διορθώσω την ημερομηνία
σε λίγες μέρες, ώστε να επανέλθει στην κανονική της θέση.]Τα βλέπετε όλα μπρος στα μάτια σας
τα σύννεφα που τρέχουν τα όρη που αντέχουν
- στο Θαύμα της Ανατολής κάλλιο να σας αφήσω!
Πεμπτουσία τετράφυλλου φιλήματος….
Ιουνίου 15, 2010
….Πλέον ένα, το εξ-ελικτικόν, συν η Εορτάσιμος Αμέρα*, συν ο Τοκετός εις διπλούν, ώστε να προέλθει και η απαραίτητη εννεάδα μας….
Αφορμή για να τραβήξω τα επόμενα δύο βίντεο στάθηκε η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Ρίκης Ματαλλιωτάκη, που έγινε την Κυριακή το βραδάκι στην οδό Κολοκοτρώνη (εξ ου και οι αναφορές μου στον Κολοκοτρώνη, μέσα στα βίντεο). Μη σας παραξενέψει που το πρώτο φαίνεται να έχει τραβηχτεί μέρα, και το δεύτερο βράδυ. Είχα τραβήξει και το πρώτο από το βράδυ της Κυριακής, αλλά επειδή κάποιο άγνωστο πρόβλημα δεν άφηνε τη μεταφόρτωση να ολοκληρωθεί, πήγα και το ξανατράβηξα σήμερα το πρωί.
* Αμέρα -και με ψιλή- είναι η ορθή (αρχική) γραφή της λέξεως ημέρα, η οποία αλλοιώθηκε στη λέξη που όλοι χρησιμοποιούμε πια, γράφοντάς την με ήτα αντί για άλφα, και με δασεία αντί για ψιλή, για την οποία δασεία ο Σταματάκος γράφει πως είναι σκοτεινής προελεύσεως.
Να το σκεφτούμε λιγάκι; Μήπως η λέξη αμέρα υποδηλώνει ευθέως το αμέριστον, όπως πράγματι είναι στα μάτια μας ο κόσμος όταν λούζεται από το ήμερο φως της ημέρας; Και μήπως, κατ’ επέκτασιν, οι “άνθρωποι” που εξυπηρετούνται από το σκότος της νύχτας είχαν συμφέρον να αλλοιώσουν την ορθή γραφή της λέξεως, ώστε να αποκρυβεί η ουσία της και να μπορέσουν έτσι ευκολότερα να κατατεμαχίσουν την κόσμο με τις απατηλές σκιές τους και να τον κάνουν ένα κολασμένο βασίλειο των… Χμερ;
Να πούμε και τι σημαίνει η λέξη Χμερ; Είναι τα καμποτζιανά, η γλώσσα της Καμπότζης. Αλλά η Καμπότζη, αν δεν κάνω λάθος, είναι γεμάτη τροπικά δάση, στα οποία, βέβαια, κυριαρχούν οι σκιές και η εικονική κατάτμηση του χώρου. – Μήπως αυτό αποτελεί άλλη μία ισχυρότατη ένδειξη για προαιώνια παρουσία της Ελληνίδος γλώσσης απανταχού της Γης; – Μήπως εγώ είμαι τρελός, μαζί με όλους τους άλλους που υποστηρίζουν με στοιχεία κι επιχειρήματα το ίδιο πράγμα; Ή μήπως είναι πούστηδες ολκής εκείνοι που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να μας βγάλουν τρελούς; (Ρητορικά και άνευ ουσιώδους σημασίας, τα ερωτήματα ετούτα, καθόσον ο οδοστρωτήρας που λέγεται Αλήθεια λάμπει -την κάθε στιγμή, πια, ολοένα και περισσότερο- κατά τρόπον ο οποίος δεν επιδέχεται πλέον καμμιά ανατροπή!…)
Αφορμή για να τραβήξω τα επόμενα δύο βίντεο στάθηκε η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Ρίκης Ματαλλιωτάκη, που έγινε την Κυριακή το βραδάκι στην οδό Κολοκοτρώνη (εξ ου και οι αναφορές μου στον Κολοκοτρώνη, μέσα στα βίντεο). Μη σας παραξενέψει που το πρώτο φαίνεται να έχει τραβηχτεί μέρα, και το δεύτερο βράδυ. Είχα τραβήξει και το πρώτο από το βράδυ της Κυριακής, αλλά επειδή κάποιο άγνωστο πρόβλημα δεν άφηνε τη μεταφόρτωση να ολοκληρωθεί, πήγα και το ξανατράβηξα σήμερα το πρωί.
Ave Maria! Jungfrau mild,
Erhöre einer Jungfrau Flehen,
Aus diesem Felsen starr und wild
Soll mein Gebet zu dir hinwehen.
Wir schlafen sicher bis zum Morgen,
Ob Menschen noch so grausam sind.
O Jungfrau, sieh der Jungfrau Sorgen,
O Mutter, hör ein bittend Kind!
Ave Maria!
Erhöre einer Jungfrau Flehen,
Aus diesem Felsen starr und wild
Soll mein Gebet zu dir hinwehen.
Wir schlafen sicher bis zum Morgen,
Ob Menschen noch so grausam sind.
O Jungfrau, sieh der Jungfrau Sorgen,
O Mutter, hör ein bittend Kind!
Ave Maria!
Ave Maria! Unbefleckt!
Wenn wir auf diesen Fels hinsinken
Zum Schlaf, und uns dein Schutz bedeckt
Wird weich der harte Fels uns dünken.
Du lächelst, Rosendüfte wehen
In dieser dumpfen Felsenkluft,
O Mutter, höre Kindes Flehen,
O Jungfrau, eine Jungfrau ruft!
Ave Maria!
Wenn wir auf diesen Fels hinsinken
Zum Schlaf, und uns dein Schutz bedeckt
Wird weich der harte Fels uns dünken.
Du lächelst, Rosendüfte wehen
In dieser dumpfen Felsenkluft,
O Mutter, höre Kindes Flehen,
O Jungfrau, eine Jungfrau ruft!
Ave Maria!
Ave Maria! Reine Magd!
Der Erde und der Luft Dämonen,
Von deines Auges Huld verjagt,
Sie können hier nicht bei uns wohnen,
Wir woll’n uns still dem Schicksal beugen,
Da uns dein heil’ger Trost anweht;
Der Jungfrau wolle hold dich neigen,
Dem Kind, das für den Vater fleht.
Ave Maria!
Der Erde und der Luft Dämonen,
Von deines Auges Huld verjagt,
Sie können hier nicht bei uns wohnen,
Wir woll’n uns still dem Schicksal beugen,
Da uns dein heil’ger Trost anweht;
Der Jungfrau wolle hold dich neigen,
Dem Kind, das für den Vater fleht.
Ave Maria!
* Αμέρα -και με ψιλή- είναι η ορθή (αρχική) γραφή της λέξεως ημέρα, η οποία αλλοιώθηκε στη λέξη που όλοι χρησιμοποιούμε πια, γράφοντάς την με ήτα αντί για άλφα, και με δασεία αντί για ψιλή, για την οποία δασεία ο Σταματάκος γράφει πως είναι σκοτεινής προελεύσεως.
Να το σκεφτούμε λιγάκι; Μήπως η λέξη αμέρα υποδηλώνει ευθέως το αμέριστον, όπως πράγματι είναι στα μάτια μας ο κόσμος όταν λούζεται από το ήμερο φως της ημέρας; Και μήπως, κατ’ επέκτασιν, οι “άνθρωποι” που εξυπηρετούνται από το σκότος της νύχτας είχαν συμφέρον να αλλοιώσουν την ορθή γραφή της λέξεως, ώστε να αποκρυβεί η ουσία της και να μπορέσουν έτσι ευκολότερα να κατατεμαχίσουν την κόσμο με τις απατηλές σκιές τους και να τον κάνουν ένα κολασμένο βασίλειο των… Χμερ;
Να πούμε και τι σημαίνει η λέξη Χμερ; Είναι τα καμποτζιανά, η γλώσσα της Καμπότζης. Αλλά η Καμπότζη, αν δεν κάνω λάθος, είναι γεμάτη τροπικά δάση, στα οποία, βέβαια, κυριαρχούν οι σκιές και η εικονική κατάτμηση του χώρου. – Μήπως αυτό αποτελεί άλλη μία ισχυρότατη ένδειξη για προαιώνια παρουσία της Ελληνίδος γλώσσης απανταχού της Γης; – Μήπως εγώ είμαι τρελός, μαζί με όλους τους άλλους που υποστηρίζουν με στοιχεία κι επιχειρήματα το ίδιο πράγμα; Ή μήπως είναι πούστηδες ολκής εκείνοι που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να μας βγάλουν τρελούς; (Ρητορικά και άνευ ουσιώδους σημασίας, τα ερωτήματα ετούτα, καθόσον ο οδοστρωτήρας που λέγεται Αλήθεια λάμπει -την κάθε στιγμή, πια, ολοένα και περισσότερο- κατά τρόπον ο οποίος δεν επιδέχεται πλέον καμμιά ανατροπή!…)