Τον ποθο δεν οριζω!!!

Τον ποθο δεν οριζω

Τον ποθο δεν οριζω

Τον ποθο δεν οριζω

***

Ανθέ μου λάγνα μου πνοή
Της άνοιξης ματιά μου
Χέρι του έρωτα στη γη
Μέθη μες την καρδιά μου

Αχτίδα μου ασημόχρυση
Δάκρυ μου διαμαντένιο
Γλυκιά τροφή μου θεϊκή
Χέρι μαλαματένιο

Άγγιξες πάλι σήμερα
Της αίσθησης τη μέρα
Κι έχω θηρία ανήμερα
Τις σκέψεις μου για σένα

Ο ήλιος μου συννέφιασε
Και ψάχνει τη ματιά σου
Ο χρόνος μου σταμάτησε
Και ψάχνει τη καρδιά σου

Τα δάχτυλα μου τρέμουνε
Ν αγγίξουν την αφή σου
Όλες οι αισθήσεις καίγονται
Να  ακούσουν τη φωνή σου

Νερό δεν πίνω δε διψώ
Μον' καίγεται η ψυχή μου
Για ένα δικό σου σ αγαπώ
Πεθαίνει η ακοή μου

Σε θέλω σαν τον ουρανό
Τα σύννεφα τ αστέρια
Να με σκεπάσεις για να μπω
Μες τα δικά σου χέρια

Κυλώ στα μάτια σου ξανά
Δάκρυ κι ανοίγω δρόμο
Φτάνω στα χείλη στο λαιμό
Στο στήθος σου τελειώνω

Στα χείλη σου παίρνω τροφή
Χαϊδεύω τα μαλλιά σου
Στο σώμα σου ψάχνω τη γη
Ακούω την καρδιά σου

Φτάνω στο πίσω του λαιμού
Εκεί σου ψιθυρίζω
Έλα στην άκρη τ' ουρανού
Τον πόθο δεν ορίζω

Πάνω σε σύννεφο ξανά
Στον έρωτα σου πάλι
Στης αγκαλιάς σου τον ανθό
Να γείρω το κεφάλι

Να πλέξουμε την ηδονή
Στου πάθους μας τα χέρια
Να  ταξιδέψουμε μαζί
Λευκά μας περιστέρια

Να κάνουμε έρωτα ακριβό
Κορμιά τα δυο σαν ένα
Να με γευτείς να σε γευτώ
Να μοιάζει η νύχτα ψέμα

Να σου κρατώ στα χέρια μου
Κοφτές αναπνοές σου
Να μου χαρίζεις μάτια μου
Τις ώρες τις δικές σου

Χείλη να ψάχνουν τη ρωγμή
Εκεί στη δόνηση σου
Σεισμός να γίνει  η στιγμή
Που αγγίζω  την πηγή σου

Να ανοίγεις συ τα πέταλα
Να μπαίνω στον ανθό σου 
Να κάψω κάθε δίψα σου
Κάθε πόθο δικό σου

Σάρκα μου μέρος της ψυχής
Πάθους μου αμβροσία
Να φτάσουμε στα πέρατα
Στη θεϊκή ουσία

Να σε κερνώ στα χείλη σου
τα χείλη ποτισμένα
Της συνουσίας μας κρασί
Τα πάντα μεθυσμένα

Κι όταν η μπόρα του έρωτα
Γαλήνη θα σ αφήσει
Γλυκά να λες το σ αγαπώ
Αχ πόσο μου 'χει λείψει  

***
3-Φεβ-13

***
Ποίηση:Γιάννης Παππάς

Σαν ψίθυρος

Σαν ψίθυρος

Σαν ψίθυρος

Σαν ψίθυρος
***
Θε μου στις νότες της καρδιάς
Στα χέρια της ψυχής μου
Θα κάνω τάμα μου σε σε
Για την αναπνοή μου

Για 'κείνη που σαν ηλιανθός
Άλλαξε τη ζωή μου
Γι' αυτή που κάθε μου καημός
Δε μένει πια μαζί μου

Να έρθει άγγελος εδώ
Να πάρει το άγγιγμα μου
να το στολίσει με ουρανό
Σκέπασμα στη χαρά μου

Χέρι θεού χέρι καρδιάς
Ν αγγίξει τα μαλλιά της
να ημερέψει ο χτύπος της
στα μέσα της καρδιάς της

Κοίτα με θε μου κρύψε μου
το δάκρυ από τα μάτια
κάνε να είναι αυτή καλά
μην είμαι εγώ κομμάτια

Γράψε μου δάκρυ προσευχή
με το δικό σου χέρι
Κάνε τα χείλη μου χαρτί
Και άστο της στο χέρι

Μην τύχει και τα μάτια της
Τ ανοίξει μην τρομάξει
Να αισθανθεί τη ζεστασιά
Τον πόνο να ξεχάσει

Άνοιξε πόρτα  μ ουρανέ
Βάλε με στ' όνειρο της
Δώσε μου δύναμη θεέ
Να διώξω τον καημό της

Κοίτα την νύχτα πως σκιρτά
πως μου χαμογελάει
Μες τ όνειρο της με κοιτά
μου λέει πως μ αγαπάει

Ησύχασε εσύ μάτια μου
Γαλήνεψ' την καρδιά σου
Κοιμήσου στα παλάτια μου
Εκεί στα όνειρα σου

Κι εγώ θα 'ρθώ μα το θεό
Κοντά σου εκεί σιμά σου
να ψιθυρίσω σ αγαπώ
ν ανθίσω τη χαρά σου

Κι εγω θα 'ρθω σαν ψίθυρος
εκεί στην ακοή σου
μαζί σου θα 'μαι να σου πω
για όλη τη ζωή σου 
***

5 Φεβρουαρίου 2013
***

Ποίηση:Γιάννης Παππάς

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Πονά η σκέψη σαν σε φέρει

μπροστά στα μάτια της ψυχής.

Κι η ανάσα πιο πολύ βαραίνει

σαν κάνεις μέρες να φανείς.

Τα όνειρά μας ξεδιπλώνει

που 'χω κρυμμένα στο συρτάρι.

Τις αναμνήσεις ξεφυλλίζει

μες της μνήμης τ' ακρογιάλι.

Μύρια καλέσματα μου στέλνει

σαν το θαλασσινό μελτέμι.

Στην αύρα του έρωτα λουσμένη

πάνω σ' ανάλαφρη νεφέλη.

Φιλί στα χείλη μας κερνάει

του πόθου με τέχνη ιερή.

Και το κορμί μας αναζητάει

θε να πλαγιάσουμε μαζί.

Πιστά η καρδιά μου υπακούει

στα σενάρια της ζωής.

Βαθιά τα χτυποκάρδια ακούει

ικετεύει η Φωνή της σιωπής.

Τόση αγάπη πως θες να χωρέσει

στη σελίδα σ' άδειο χαρτί.

Την ύπαρξή μας γερά έχει δέσει

από ατόφια χρυσή κλωστή.

Όσο η σκέψη αυτή τριγυρίζει

κι όσο κάνει κύκλους η Γη.

Χτίζω γέφυρες σ' ότι χωρίζει

η Δύση απ την Ανατολή.

Το ερωτικό μας ταξίδι αρχινάει

κι ανοίγει δρόμους στον ουρανό.

Πάνω στο φεγγάρι θε να μας πάει

να γεμίσει ο κόσμος ''σ' αγαπώ''

Το ποίημα μπορεί ν' αποθανατίσει

την στιγμή αυτήν που ζω.

Το χρόνο άφησε να μας οδηγήσει

και κράτησέ με, είμαι εδώ.

 Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73

Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2012

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ