Τι κι αν είσαι

Τι κι αν είσαι

Τι κι αν είσαι

καράβι αν δεν φουσκών' η θάλασσα

πουλί αν δεν φυσάει αέρας

λουλούδι αν οι μέλισσες πεθάναν

πληγή αν το νερό τελείωσε

βιβλίο αν όλοι είναι τυφλοί

φιλί αν δεν μελώνει στόμα

αν είσαι δάκρυ δίχως μάτια

καρδιά αν τραγουδάς χωρίς σκοπό

σώμα όπου η ζωή μελαγχολεί

νησί σε πέλαγος που πλοίο δεν γνωρίζει

Μα να που επιμένω στο ό,τι κι αν είμαι

στο ό,τι υπάρχει κι εγώ δεν το βλέπω

Άννυ Κουτροκόη 

Η ένα ή κανένα.

Η ένα ή κανένα.

Nα λοιπόν που έφτασε η ώρα και για μας

που δεν θα είμαστε μαζί

καπου εδω τελειωνουνε οι δρόμοι μας

και όλα οσα είχαμε ορκιστεί

Τωρα κοιταζομαστε στα ματια

και κανεις μας δεν θυμαται

τους όρκους που κι οι δυο είχαμε γραψει

καποιο βραδυ σε ενα κιτρινο χαρτί

Ορκίζομαι , όσο ζω...

Η γη να γυρίζει μονάχα με εσενα

και πάντα να είμαστε ένα η κανένα

με μια σου λέξη να γίνομαι σκόνη

και πάλι να υπάρχω αν θέλεις εσυ

Η ένα ή κανένα πάντα θα είμαστε

η ένα ή κανένα εγω κι εσυ

Η ένα ή κανένα πάντα θα είμαστε

η ένα ή κανένα εγω κι εσυ

Καποτε δεν είχαμε αναγκη

από τιποτα για να 'μαστε καλά

προσωπα καινούρια και ξενυχτια

δίχως λόγο για να κρύβουν τα κενά

Τωρα κοιταζομαστε στα ματια

και κανεις μας δεν θυμαται

τους όρκους που κι οι δυο είχαμε γραψει

καποιο βραδυ σε ενα κιτρινο χαρτί

Ορκίζομαι, όσο ζω...

Η γη να γυρίζει μονάχα με εσενα

και πάντα να είμαστε ένα η κανένα

με μια σου λέξη να γίνομαι σκόνη

και πάλι να υπάρχω αν θέλεις εσυ

Η ένα ή κανένα πάντα θα είμαστε

η ένα ή κανένα εγω κι εσυ

Η ένα ή κανένα πάντα θα είμαστε

η ένα ή κανένα εγω κι εσυ

Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά;

Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά;

Πότε θ' ανοίξουμε πανιά  για τα νησιά του νότου, 

πότε το ρου θ' ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα, 

καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας, 

των ίδιων, πάντα, λιμανιών, τη νυσταγμένη εικόνα.

Θα σβήσει η νέα μας ορμή σα βήματα στην άμμο, 

από το κύμα, την παλιά, ασάλευτη ζωή μας, 

σημαία, υψώστε την ψυχή, στο πιο ψηλό κατάρτι, 

δεν είν' αλήθεια ότ' ήρθαμε αργά στην εποχή μας.

Μπορούμ' ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούργια, 

αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο, 

φτάνει να κάνουμε πανιά,  σαν τους θαλασσοπόρους, 

που μια πατρίδα αφήνοντας, έβρισκαν έναν κόσμο, 

φτάνει να κάνουμε πανιά, σαν τους θαλασσοπόρους, 

που μια πατρίδα αφήνοντας,  έβρισκαν έναν κόσμο.

Κώστας Ουράνης. 1953

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις.

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,

χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,

δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,

εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,

να μη μου μείνει μόνο το παράπονο

κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,

το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,

δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά

κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,

αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,

να μην μου μείνει μόνο το παράπονο

κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,

πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,

να μη μου μείνει μόνο το παράπονο

κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,

το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Στα φθινοπωρινά ξέφωτα.

Στα φθινοπωρινά ξέφωτα.

Στα φθινοπωρινά ξέφωτα 

φθίνω στους κήπους με τις γαζίες 

σιωπηλή  ανοίγω τα χέρια μου στη βροχή

και βλέπω σκέψεις να ιριδίζουν 

σ' έναν χλωμό ήλιο.

Σκαρφίζομαι παραμύθια 

και ανακαλύπτω μαγικά κουτιά 

στα δωμάτια που στάζουν όνειρα.

Γλιστρώ ντυμένη  στον απόηχο μιας αγκαλιάς 

σε οινωπές ερημιές, ερειπωμένη.

Με χέρια αδειανά ακολουθώ 

χάρτινες βάρκες στα ρυάκια της βροχής,

επιστρέφω στην απορία μιας σελήνης 

στο ξύλινο σπίτι με τις ακακίες 

και την αρμονία των αισθήσεων.

Γνωρίζω τον απώτατο έρωτα

και περισυλλέγω τα θραύσματα της σιωπής μου.

Όλα θα πάνε καλά·

όταν πέσει το τελευταίο καφεκίτρινο φύλλο

και το χώμα υγρανθεί αρκετά,

όταν τα χρυσάνθεμα γεμίσουν τα μαλλιά μου

τότε οι αισθήσεις θα ταριχευτούν σε λέξεις,

το φως θα βρει την υπερβατική του αξία

και το μακρινό ταξίδι στ΄ αμφίβολο φως 

του δειλινού θ΄αρχίσει.

Κάτω από τα βλέφαρά μου

θα σβήσουν τ΄αστέρια ένα - ένα,

έτσι όπως έσβησε το χινόπωρο

σε μια βιολετιά διάθεση

σ΄ένα άγγιγμα βουρκωμένων ματιών.

Μανώλης Ηλιάκης

Χόρεψε με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί

Χόρεψε με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί

Χόρεψε με μέσα από τον πανικό

μέχρις ότου συγκεντρωθώ ασφαλής μέσα μου

Σήκωσέ με σαν κλαδί ελιάς

Γίνε το περιστέρι που έρχεται στο σπίτι μου

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Ω, άσε με να δω την ομορφιά σου

όταν οι μάρτυρες θα είναι μακριά

Άφησε με να αισθανθώ τις κινήσεις σου

όπως κάνουν στην Βαβυλώνα

Δείξε μου σιγά-σιγά εκείνο που μόνο

τα όρια του μπορώ να γνωρίσω

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Χόρεψε με ως τον γάμο τώρα, 

συνέχισε να με χορεύεις συνέχεια

Χόρεψε με πολύ τρυφερά

και για πολύ ακόμα

Είμαστε και οι δυο μας αρκετά κάτω

και αρκετά πάνω από τον έρωτα μας

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Χόρεψε με στα παιδιά

που γυρεύουν να γεννηθούν

Χόρεψε με ανάμεσα από τις κουρτίνες

που τα φιλιά μας τις έχουν φθείρει

Στήσε μια σκηνή για καταφύγιο

ακόμη και τώρα που κάθε νήμα είναι σχισμένο

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Χόρεψε με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί

Χόρεψε με μέσα από τον πανικό

μέχρις ότου συγκεντρωθώ ασφαλής μέσα μου

Άγγιξε με με το γυμνό σου χέρι

ή άγγιξε με με το γάντι σου

Χόρεψε μαζί μου ως το τέλος του έρωτα

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Χόρεψε με ως το τέλος του έρωτα..

Η μετάφραση ανήκει στην Στιχο-Μυθία