Η μίμος APOSTAGMATA

Η μίμος

Η παράσταση ξεκινά.

Την προσοχή σας παρακαλώ!

Στη μέση μιας πολύβουης πλατείας,

οι περαστικοί κινούνται σαν τους δείκτες του ρολογιού

γύρω απ' το μαρμάρινο σιντριβάνι.

Ξάφνου οι τροχιές διαλύονται ακανόνιστα.

Ένας κύκλος γεμάτος χάσματα.

Στο κέντρο του μια ασπρόμαυρη κουκκίδα.

Η μίμος.

Την προσοχή σας παρακαλώ!

Τα δάχτυλά της ακροβατούν μέσ' από τα κατάλευκα γάντια,

το λευκό της πρόσωπο καμώνει γκριμάτσες,

το κοινό χειροκροτά, τ' αδιάκριτα βλέμματα γίνονται σφαίρες.

Η μίμος κρύβει με δεξιοτεχνία τις πληγές,

-πόση ευσυνειδησία!-

πετά το κόκκινο καπέλο στον αέρα,

και πάλι το πιάνει με την άκρη των δαχτύλων.

Το φορά στραβά, σχεδόν ευλαβικά,

στέκει για λίγο ακίνητη,

-ένα δευτερόλεπτο μονάχα-

το βλέμμα της στραμμένο κάπου μακριά,

έξω από τούτο το κύκλο, έξω από τούτο το κόσμο..

Μα, η παράσταση συνεχίζεται!

Τώρα η μίμος θυμωμένη, τώρα η μίμος θλιμμένη,

τα μάτια της πιο μαύρα από πριν,

το βαμμένο λευκό της πρόσωπο ακόμη πιο λευκό,

το καπέλο σκοτεινιάζει στο κόκκινο της νύχτας.

Φτάνει το μεγάλο φινάλε.

Τώρα πρέπει να εντυπωσιάσει.

Τώρα της πρέπει το πιο θερμό χειροκρότημα.

Απλώνει στο πρόσωπό της ένα χαμόγελο ουράνιο τόξο.

Τόσα χρώματα πάνω στο λευκό καμβά του προσώπου..!

Το κοινό τρομάζει..

Απλώνει τα χέρια ολάνοιχτα,

θέλει να χωρέσει όλη τη πλατεία στο μικρό της στέρνο,

εισπνέει βαθιά τις μυρωδιές, τους ήχους, τις ματιές,

σηκώνεται πάνω από τον κύκλο, ολοένα κερδίζει ύψος,

πουλί ασπρόμαυρο με ράμφος ουράνιο τόξο,

κάνει κύκλους ακροπατώντας στον αέρα,

πετά μακριά, μακριά, μακριά...

Το κοινό χειροκροτεί το κόκκινο καπέλο,

με ευλάβεια αφημένο στη μέση της πλατείας,

κι επιστρέφει στην τροχιά του λεπτοδείκτη..

Τικ τακ, τικ τακ, ήταν κάποτε ένα κόκκινο καπέλο, τικ τακ..

Σ.