Οδός σωτηρίας..
Σε είδα σήμερα,
να βγαίνεις από την ξύλινη θύρα,
να φοράς το καπέλο ''συμβιβάσου'',
και να κατηφορίζεις το στενάκι ,
εκείνο με την σήμανση ''Οδός Σωτηρίας'',
καρφωμένη στον τοίχο του πέτρινου σπιτιού.
Τα πόδια σου ρυθμικά
κλωτσούσαν μικρές πέτρες
κι αδειανά κονσερβοκούτια.
Κατρακυλούσαν,
ξεσήκωναν τη γειτονιά,
κι εσύ απολάμβανες τα κεφάλια,
που κρέμουνταν απ'τα πορτοπαράθυρα,
κοιτώντας νευρικά.
Σε είδα ν'ανασαίνεις βαριά,
να γεμίζεις τις τσέπες σου
περιφρόνια και αγανάκτηση
από τις αυλές των σπιτιών.
Σφύριζες έναν σκοπό μακρόσυρτο,
σαν εκείνους της νοσταλγίας,
κι όλο τα δάχτυλά σου ακροβατούσαν,
πάνω στο κομπολόι.
Έι, φίλε μακρινέ, καλή σου μέρα!
Σε είδα να τυλίγεσαι στο πανωφόρι σου,
κι από τις τσέπες σου ξεγλιστρούσαν
μωβ ορχιδέες.
Το καπέλο σου φορεμένο στραβά,
το χαμογελό σου φορεμένο ανάποδα,
και μόνο το βλέμμα σου,
μονάχα εκείνο απόμεινε ίσιο,
να κοιτά πέρα μακρυά,
στο τέρμα της ''οδού Σωτηρίας''.
Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου