Η καταιγίδα του καλοκαιριού…
“Κράτα τον πόνο σου κρυφό να μην τον δουν, των φαναριών τ΄απορημένα τα ματάκια,
γιατί θ΄αρχίσουνε για σένα να ρωτούν και να σε ψάχνουν στης πλατείας τα παγκάκια!
γιατί θ΄αρχίσουνε για σένα να ρωτούν και να σε ψάχνουν στης πλατείας τα παγκάκια!
Δωσ΄τον σε μένα έχω βάρκα με πανί κι άμα φυσήξει μεσοπέλαγα θα φτάσει,
μια καταιγίδα θα τον πάρει σκοτεινή, στην άλλη όχθη της καρδιάς σου πριν περάσει!”
Πρώτη Αυγούστου. Είναι δύο το μεσημέρι. Βρέχει.μια καταιγίδα θα τον πάρει σκοτεινή, στην άλλη όχθη της καρδιάς σου πριν περάσει!”
Πάνε τώρα μερικές μέρες που το «εμείς» έγινε «εγώ», έγινε «εσύ» και χωρίστηκε σε ένα σταυροδρόμι για να βρει τον δικό του δρόμο. Μου λείπεις δεν μπορώ να πω το αντίθετο, δεν το δείχνω όμως ακριβώς όπως σου ορκίστηκα. Ακόμα και μετά το τέλος εγώ είμαι δυνατή.
Έχω καταλάβει από νωρίς στην ζωή μου πως τα μόνα αισθήματα που μπορώ να ορίσω είναι τα δικά μου, με όλα τα άλλα μόνο να παίξω μπορώ. Αυτό όμως θα έπαιρνε κάθε στοιχείο ανθρωπιάς απ’ το είναι μου και θα με έκανε ένα σώμα, όχι άνθρωπο, όχι γυναίκα. Απλά ένα άδειο σώμα, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή.
Ακούω την βροχή πάνω στους τσίγκους και κουλουριάζομαι στο κρεβάτι μου. Νόμιζα πως μέχρι να περάσει το καλοκαίρι, θα μου περάσεις και εσύ. Μα αυτή η βροχή είναι σαν μια προειδοποίηση απ’ τον χειμώνα πως θα ξανάρθει, φέρνοντας μαζί και τις στιγμές που ζήσαμε σε μορφή αναμνήσεων για να μένουν μαζί μου τα βράδια και να με βασανίζουν σε ένα άτυπης μορφής μαρτύριο.
Δεν ξέρω που βρίσκω την δύναμη να τα γράφω αυτά. Θέλω να κλάψω, να σου φωνάξω να γυρίσεις μα ξέρω πως δεν πρέπει. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να φέρομαι φυσιολογικά, ειδικά μπροστά στους φίλους μας. Πρέπει να χαμογελάω για να μην σου πουν πώς είμαι στα αλήθεια και σε στεναχωρήσουν.
Ξεσπάει ο ουρανός. Βροντάει και αστράφτει για να μου δείξει πως είναι αντίθετος σε όλο αυτό. Μα εμένα η καρδιά μου θα νιώθει καλά, αν είσαι καλά και ας είσαι μακριά, πολλά χιλιόμετρα μακριά. Δεν με νοιάζει αν λέω ψέματα σε όλους πως είμαι εντάξει αν και είμαι ερείπιο, δεν με νοιάζει αν χρειαστεί να φλερτάρω με άλλους για να τους δείξω πως θα πάω παρακάτω ακόμα και αν ούτε να διανοηθώ μπορώ πως θα με αγγίξουν άλλα χέρια πέρα απ’ τα δικά σου. Θα το κάνω αρκεί να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου για να γίνεις τόσο ευτυχισμένος όσο σου αξίζει.
Αν και καλοκαίρι, νομίζω πως ο καιρός ήθελε να ταιριάξει με τον ουρανό της ψυχής μου, να σκοτεινιάσει για λίγο χωρίς να δώσει εξηγήσεις.
Η πόρτα χτύπησε, είναι η φίλη μας. Θα θέλει να δει πως είμαι.
-«Ακούς πως βρέχει έξω; Όλα καλά; Δεν πιστεύω να μελαγχολήσαμε…».
-«Μα φυσικά όχι. Πάμε θάλασσα να κολυμπήσουμε με την βροχή;».
Κλείνω την πρόταση με ένα χαμόγελο. Τόσο ψεύτικο που δεν ξέρω πως μπορούν και το πιστεύουν. Κάθε λεπτό που περνά εύχομαι να μην σε συναντήσω γιατί με το που θα με έβλεπες θα ήξερες. Εσύ θα καταλάβαινες. Εσένα δεν σε ξεγελώ.
Το ψέμα θα συνεχιστεί και ο πόνος επίσης μα ίσως, σύντομα μια άλλη βροχή να ξεπλύνει τους διαδρόμους στην καρδιά μου για να μπορούν να περπατήσουν μέσα της ένα άλλο ζευγάρι πόδια που θα προσπαθήσει να περπατήσει λίγο πιο απαλά.
4/8/2012
♔DƦάɱα QuƎeи♔
To άρθρo αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Οι Κρυφές μου Σκέψεις” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright Οι Κρυφές μου Σκέψεις® All rights reserved.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου