Προπονήσεως κρίσις
Ξυπνά το σώμα κάθε πρωί,
κι ετοιμάζει πρωινό στο άυλον περιεχόμενόν της.
Μια φωνή βουίζει επίμονα στ'αυτιά μου,
πως η οδός της αληθείας
είναι σκοινί τεντωμένο,
σαν το σκοινί που φορτώνεται
τις μπουγάδες των νοικοκυράδων,
κρεμασμένο ανάμεσα σε ταράτσες,
ξεχαρβαλωμένες από το χαλάζι,
που βρέχει στους αιώνες σιγουριές και σοφίες.
Θέλει προπόνηση να μάθω να πέφτω,
αντί να κρατώ επίμονα ισορροπία.
Να μάθω να σκοντάφτω πάνω σε μανταλάκια ,
που κρατούν πάνω στο σκοινί
επίμονα στεριωμένα,
τα φορεμένα ρούχα των κυράδων.
Κι αν μάθω να πέφτω,
θα'ναι τούτο το τέρμα του σκοινιού θαρρώ.
Ίσως,
ό,τι είναι άυλο,
δε τσακίζεται στις πτώσεις.
Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου